Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagWeet je? Als mensen zeggen dat het ‘later makkelijker wordt’ dan wordt het dus niet makkelijker, maar ánders. En dat ánders vind ik in elk geval sowieso leuker, maar makkelijker? Neen.
De eerste jaren van het ouderschap worden de tropenjaren genoemd, doorgaans totdat het kind naar school gaat. Volgens de Dikke van Dale betekent deze term ‘bijzonder zware slopende’ jaren. Het zijn de jaren van het meeste slaapgebrek, het 24/7 zorgen en waarin je fysiek de zwaarste taak levert.
Oh hoe ik dus uitkeek naar de basisschool! Hupsakee, direct twee kinderen op school. Hallo, vrije tijd! Vaag herinnerde ik mij nog een uitspraak van een doorgewinterde oud-collega. Dat je met kinderen op de basisschool veel drukker werd en dat de kinderopvang zo fijn was, nog zo rustig. Maar het zou mijns inziens niet opwegen tegen de rust die ik wat meer terug zou krijgen in huis.
Tot zover dat idyllische moment, dat ik dacht dat het wel mee zou vallen. Want we zijn beland in het tweede deel van De Tropenjaren. Oké, we slapen goed nu. Ze doen heel veel zelf en we jongleren niet meer met flesjes en luiers. Ik verdeel mijn werk soepeler over de week en kan daardoor wat meer uren maken. Klinkt allemaal eigenlijk best goed.
Dus ach, waar hebben we het dan over. Dat ik met mijn soepele werk dus lekker flexibel de dag opdeel. En daardoor binnen 5 minuten van een Teams-afspraak in de totaal hectische logistiek van speelafspraken beland. Dat andermans kinderen heel veel uren in jouw huis doorbrengen en dat je daardoor zelf geen kant op kan. Dat voor een tweeling het concept van individuele speelafspraken met anderen net even iets lastiger is en je regelmatig met een huilende helft van een oprit af loopt, omdat die helft daar dus niet gaat spelen.
We lossen studiedagen op, helpen bij de Koningsspelen. Vrije dagen genoeg hoor, geen probleem, ben je gek. Of we broodjes willen smeren met het Nationale Schoolontbijt? Ze mogen verkleed hoor, met allerlei feestelijke momenten en we mogen ze iets van huis meegeven met de letter X, Q of U. Da’s allemaal een makkie toch?
Want vervolgens rijden we elke week naar zwemles. Dat men vanaf nu regelmatig vraagt ‘in welk badje’ je kind zit, in plaats van of je kind al zindelijk is. Werkelijk alles wordt langs de meetlat der prestaties gelegd door andere ouders.
Maar gelukkig heb ik een zoon die echt zó verschrikkelijk graag wilde voetballen, dat we daarvoor ook maar zijn gezwicht. Dus twee keer per week staan we als betrokken ouders langs de lijn en natúúrlijk willen we ook wat voor de club betekenen. Het dolgelukkige kind op voetbalschoenen betaalt mij met de schittering in zijn ogen vorstelijk uit. De dochter ambieert nog geen sport, ze vindt zwemles meer dan genoeg. Ben ik ook vrij dankbaar voor.
In plaats van binnenshuis druk, zijn we nu buitenshuis druk. We jongleren nu met tijd, met kinderen die een eigen agenda krijgen. En toch, wil ik geen moment meer ruilen met het eerste deel. Want wie wil nou niet goed slapen? Hupsakee!
Liefs,
Een Tweelingmoeder
