Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagMijn Indische oma, gewend aan een tropisch klimaat, wist niet wat haar overkwam tijdens haar eerste Nederlandse winter. Er lag sneeuw! Dát moest ze van dichtbij bekijken. Met haar handen schepte ze wat van het koude, witte spul op. Brrrr, gauw weer naar binnen.. En je snapt wel wat er toen gebeurde…
Wonderlijk hè, die sneeuw. Leg maar eens een sneeuwvlok onder een vergrootglas en je ziet kristallen in de mooiste patronen. Er zijn mensen die vinden dat kinderen van nu lijken op sneeuwvlokjes. Prachtig om te zien, maar uiterst teer. Ze smelten sneller dan je denkt.
Sneeuwvlokkinderen worden door hun ouders en omgeving in de watten gelegd. Ze krijgen veel complimentjes: wat heb je dat mooi gedaan; wat ben jij een topper! Daardoor denken de kinderen dat ze de meest geweldige wezens op aarde zijn. Want dat is wat ze horen van hun ouders, hun leerkrachten, hun trainers. Als ouders overdrijven we soms in onze positieve coaching. Misschien omdat we vroeger zelf strenger zijn opgevoed. Als wij iets goed deden, kregen we daarvoor heus geen applaus van onze ouders. Sterker nog, als we iets verkeerd deden, kregen we een draai om de oren. Dat willen we onze kinderen niet aandoen. We benaderen hen positief, moedigen ze aan en ruimen alle obstakels voor hun voeten weg.
Doet een leraar ‘gemeen’ tegen ons pareltje? Dan gaan we ernstig in gesprek met die docent. Krijgt ons kind op het voetbalveld een gele kaart? Dan mag die ‘flutscheids’ wat ons betreft alvast in de kantine gaan zitten. Willen het kroost op vakantie naar een waterpark en vinden paps en mams daar geen bal aan? Onder het mom ‘alles voor de kinderen’ rijden we gewoon naar het glijbanenparadijs.
Ik ben geen haar beter hoor. Ik probeer heus onze kinderen weerbaar te maken en streng te zijn als het nodig is. Maar het lukt niet altijd… Zo vroeg dochter Olivia laatst of ik met haar mee wilde om te solliciteren. Ze is veertien en wil graag een bijbaantje in de horeca. Was ik heel opvoedkundig en zei ik: ‘Nee dochter, dat moet je echt zelf doen?’ Helaas niet. Ik zei: “Is goed, ik ga wel even mee.” De restaurantmanager vond het niet vreemd dat ik bij de sollicitatie aanwezig was. Blijkbaar doen ouders dat vaker.
Hoe ging het verder? Olivia heeft het baantje gekregen: ze wordt afwasser. Ze krijgt te maken met werkroosters, afspraken, op tijd zijn en lange diensten. Dat is heel wat anders dan op de bank hangen met je telefoon. Zou het haar lukken en houdt ze vol? Zal ze een smeltend sneeuwvlokje zijn of een stoere chick?
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (15), Olivia (14), Joost (12) en Emmanuel (9)
