Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraag‘Ach, een pleister er op en dan is het wel klaar volgens mij’, zei ik. Eén van de kinderen viel als kleine peuter met het hoofd tegen de tafelpunt. Lang verhaal kort, het werden een aantal hechtingen op de spoedpost van het ziekenhuis. Tja, het gebeurde na het avondeten en misschien wilde ik dat het af kon met een pleister.
Sinds de tijd dat ze konden lopen zijn we verschillende keren bij diezelfde spoedpost geweest. Heb ik verschillende pleisters geplakt en zelfs al eens in het weekend bij de 'spoedtandarts' aangeklopt. Hoe dat komt? Dat gebeurt als je tweeling bovenop elkaar gaat zitten vechten en tandjes in de vloer drukt.
Toch valt het me nog mee, gezien onze wildebrassen. Het waren vooral kleine ongelukjes, nog geen botbreuken. Maar de kans is groot dat ik direct moet afkloppen, anders zit ik vanmiddag nog bij de gipsmeester. Onze kinderen klimmen en klauteren overal op en laten vooral zien hoe stoer ze zijn. Dus ik hoor regelmatig: ‘mama, kijk eens wat ik kan?’ Ik weet dat ik dan vooral naar boven moet kijken en niet naar beneden in de zandbak.
Fietsen doen ze technisch gezien ook alleen. De één fiets namelijk veel harder dan de ander, dus ik hang er als een roepende klaar-over tussenin. Ook in de hoop dat ze allebei op het rode fietspad blijven. Een moeder sprak mij eens aan. Ze had mij zien fietsen met ‘de tweeling’ en ze vond het maar knap. Maar ja, toen de tweeling kon fietsen wilden ze niet altijd in bakfiets. Wat moest ik dan, altijd met de auto? Dus met zweethandjes ging ik altijd de rontondes over in de hoop dat alle auto’s hen op tijd zagen.
Hoe ouder ze worden, hoe groter hun wereld wordt en hoe meer ze willen. Ik laat ze bij ons voor het huis spelen en rondjes fietsen, hoewel daar best wat auto’s rijden. Na alle gegeven instructies kijk ik elke keer door het raam. Alsof ik er vanuit huis iets aan kan doen als er toch wat gebeurt. Wat oudere buren volgen het blijkbaar met plezier vanuit hun huis en ze spraken er met waardering over. Zij vinden dat kinderen in deze tijd maar weinig meer mogen. Uiteindelijk moeten kinderen zelf dingen uitvogelen. Dat betekent dat ze soms pijn gaan hebben en dat je als ouder risico’s neemt. Maar ja, dat laatste gaat de ouders natuurlijk weer aan het hart.
Het is allemaal niet makkelijk, zowel voor de kinderen niet als voor de ouders. Van splinters tot bloederige knietjes, vermengd met je kind loslaten in alle voorkomende situaties. Zo wil ik al een aantal avonden de tijd nemen om deze blog te schrijven. Elke keer word ik gestoord door een huilend kind met groeipijn. What’s in a name: (op)groeien doet pijn!
Liefs,
Een Tweelingmoeder
