Vanaf het moment dat mijn dochter 2 jaar werd, is het opvoeden begonnen. Het begon als de herfst: eerst een paar rustige buien en na een aantal weken was de storm in alle hevigheid losgebarsten. Schreeuwen, liggen op de grond, huilen, tieren en bedelen, alles haalt mevrouw uit de kast om haar zin te krijgen.
Al heel snel voelde ik me een soort onhandige politieagent: ik gaf bevelen (stop, houd op!) probeerde de boel te sussen en te begeleiden (nee, je mag niet van de grond eten, eten hoort op een bord) en mijn dochter in het gareel te houden (nee, schat, je krijgt geen Hello Kitty shampoo, ook niet als je op de grond gaat liggen in het gangpad).
Op een gegeven moment was ik er helemaal klaar mee: met haar gedrag, maar vooral met mijn eigen politie-act. Alles wat ik zei begon met, “nee, want…” of “stop, niet doen”. Zo had ik het moeder-zijn toch echt niet voorgesteld!
Ik zocht hulp en steun bij mijn man, legde de situatie uit en samen probeerden we een oplossing te bedenken. Daar zijn mannen goed in, toch..? Hij wist prima te benoemen wat het probleem was (wij zijn alleen nog maar aan het corrigeren!) maar een oplossing was ver te zoeken.
Totdat ik een paar dagen later, een stukje in de krant las over managers die leerden om te zeggen wat ze willen, om hun doelen te bereiken. Et voilà, daar was de oplossing, recht voor mijn neus.
In plaats van zeggen wat ik niet wil, moet ik zeggen wat ik wel wil!
Ik nam de proef op de som. Een week lang probeerde ik bij elke opvoeduitdaging te zeggen welk gedrag ik wenste te zien en welke verwachtingen ik had. Bijvoorbeeld: springen op de bank (MAG NIET!!), mijn reactie: “schat ik wil dat je met de billen op de bank gaat zitten”. En wonderbaarlijk, het werkte! Mijn rebellerende dochter ging als een mak lammetje op de bank zitten.
Dit succes smaakte naar meer! Bij een volgende poging (dochter wil Bumbashampoo hebben) zeg ik: ‘die is mooi, maar ik wil nu graag verder lopen om luiers te kopen’ en verdorie.. de peuter in kwestie liep al voor mij uit. Niets, geen drama meer!
Sinds deze wonderbaarlijke ontdekking, van duidelijk communiceren wat ik wel wil en gebruik te maken van verwachtingen die ik zelf opstel, is de politieagent ver te zoeken. Ik zie een dochter die straalt en makke lammetjes-gedrag: de lente is begonnen! ;)
Galina Verkouter-Schouten
moeder van dochter Robin en zoon Mats
