Vaderdag, toen en nu...

Gepubliceerd: 10 juni 2015

Ik denk er met plezier aan terug: de vaderdag-ontbijten van toen. Toen mijn beide dochters nog klein waren en ze nog naar het kinderdagverblijf en de kleuterklas gingen. Toen we nog druk waren met halen en brengen. Er kwamen vriendinnetjes spelen. En soms bleven die logeren.

Nu mijn twee dochters groot zijn, vinden ze zich al bijna volwassen. Ze zitten op de middelbare school en gaan richting eindexamen. Ze gaan graag hun eigen gang. Al whatsappen ze gelukkig nog wel of ze thuis komen. En hoe laat dan wel. De oudste heeft al meer dan een jaar verkering. En soms blijft die logeren.

Vaderdag toen? In alle vroegte met liefde zwartgeblakerde croissantjes. Rijpe aardbeien die tussen de lakens verdwijnen. Kleurige knutselwerkjes en het zorgvuldig uit het hoofd geleerde versje. Beter kan een dag toch niet beginnen?

Inmiddels slapen de dames veel, veel langer uit dan ik. En ik? Ik sluip, tegen de tijd dat ze mijn vaderdag-lunch-op-bed gaan maken, terug mijn bed in. Ik schud mijn vrouw voorzichtig wakker. (Dat uitslapen hebben ze van haar.) En ik zet mijn slaperigste gezicht op als zij met z’n drieën (!) in de slaapkamer verschijnen. Met met mooi bruin gebakken croissantjes en gewassen aardbeitjes in een schaaltje. “Kopje thee erbij?” “Ja, lekker!”

Hoewel we zeggen dat we eigenlijk niet echt om moederdag en vaderdag geven, zijn er toch nog steeds elk jaar lieve woorden en kleine cadeautjes. En ja, daar word ik elke jaar weer warm van.

Thomas, vader van Lisa en Iris

Terug naar boven