Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagIk weet nog dat ik ooit van een collega hoorde dat haar kinderen nooit ergens aanzaten. Toen ze klein waren heeft ze nooit de tafel leeg hoeven ruimen, of de vensterbanken kaler zien worden. Dat kwam niet omdat ze daar zo streng in was of een fantastische opvoedmethode gebruikte. Haar kinderen deden het gewoon niet. Ze waren gewoon nooit zo moeilijk. Ze liepen niet weg, gooiden niet met hun boterhammen en hadden niet zoveel lawaai bij zich.
Later hoorde ik dit soort verhalen best vaak van andere vriendinnen. Dat heb ik nooit geweten totdat ik zelf ermee te maken kreeg. Hun kinderen waren dus blijkbaar van zichzelf rustig. Speelgoed en spelletjes bleven lang netjes. Ze zaten rustiger op hun stoel en er was niet heel vaak ruzie in huis.
Ik kon me er echt niets bij voorstellen. Bij ons razen ze soms als een wervelwind door het huis. Hoe ouder ze worden, hoe meer weerwoord ze hebben. Onze opvoedpraktijk blijkt strenger te zijn. Vooral creatiever om ze bezig te houden en meewerkend te krijgen. Nooit geweten dat sommige vriendinnen dat dus helemaal niet zo hebben hoeven doen en nu nog steeds niet.
Zijn mijn kinderen dan ongehoorzaam? Ja, soms zeker, maar dat zijn alle kinderen. Alleen heb ik dus het idee dat wij toch regelmatig heel duidelijk voet bij stuk moeten houden. Ook moeten wij steeds bepaalde kaders blijven stellen. Of kort gezegd: we hebben er veel meer werk mee. Een kleine openbaring en ik vond onszelf ineens een beetje zielig.
Maar niet lang getreurd, want ik ontdekte tig andere ouders die ook oeverloze kletskinderen, wiebelkinderen en wervelwindkinderen hebben. Die ontdek je trouwens buiten, in speeltuinen enzo. Want ja, daar waaien die kinderen lekker uit en is dat gegil niet zo erg. Mijn kinderen bemoeien zich overal mee en willen van alles weten. Ze ondervragen daarom kappers, winkelpersoneel maar ook automonteurs en bouwvakkers. Daar steek je nog eens wat van op. Ze willen dolgraag helpen en ze zingen luidkeels. Je wéét dat ze er zijn.
Maar goed, dat vraagt wel wat energie en moeite. Er zijn tot nu toe drie punten waar we voet bij stuk houden en geen discussie over aangaan:
1. Op tijd gaan slapen,
2. Fatsoenlijk aan tafel eten
3. Geen grote mond.
Klinkt simpel, is het niet. Nu ze ouder worden, worden onderwerpen als ‘eerlijk zijn’ belangrijker. Maar ook mogen ze voor zichzelf kiezen en hun eigen weg gaan. Daardoor voeren we al meer kleine gesprekjes, in plaats van dat ze moeten gehoorzamen aan wat wij zeggen.
Geen idee of we het zo goed doen, maar het werkt tot nu toe wel bij ons. En anders vraag ik andere ouders, zowel de ouders van de lawaaikinderen als de rustigere kinderen. Maar waar ik ook wat aan heb, is de oudere generatie. Die houdt mij voor dat opgroeien pijn doet, maar opvoeden ook. Er zijn niet altijd parenting hacks. Het kost gewoon energie en tijd, het is wat het is. En door, aanpakken. Je moet je niet zo druk maken en er vooral voor je kinderen zijn. Om dan af te sluiten met dé parenting hack van de eeuw: ‘Kump wa good. D’r mut ook wel wat inzitt’n, aans ist niks an’.
Liefs,
Een Tweelingmoeder