Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagVandaag is mijn geluksdag. De zon schijnt, ik ben vrij en net begonnen in een spannend boek.
Heerlijk uitgestrekt lig ik op mijn ligbed, met alles binnen handbereik: zonnebril, glas water en natuurlijk zonnebrandcrème. Dat mag ook wel, want toen de zon mijn melkwitte benen zag, verstopte ze zich van schrik achter een wolk. Als ik niet uitkijk, heb ik straks roodverbrande benen.
Een eentonig geluid verstoordt de rust in onze achtertuin. Minutenlang - en zoals we later ontdekken: urenlang - klinkt een hard gezoem. Ook Job kan het geluid niet goed hebben en gaat op onderzoek uit. Even later komt hij vertellen dat de buurman van even verderop zijn terras aan het schoonspuiten is met een hogedrukreiniger. Helaas voor ons heeft die buurman een joekel van een buitenterras. Ik probeer het gezoem te negeren en ga verder met lezen. Maar ik had even buiten de kinderen gerekend.
Want het mooie weer lokt ook Joost (11) en Emmanuel (8) naar buiten. Na wat gerommel in de schuur, komen ze met een paar waterpistolen en een grote emmer tevoorschijn. “Daar ga je niet mee achter het huis hoor,” waarschuw ik nog. “Nee hoor mama,” zegt Joost, terwijl hij mij in het voorbijgaan een kus geeft. De jongens lopen door de poort om voor het huis een watergevecht te houden.
Binnen vier minuten staan ze opnieuw in de schuur te rommelen in de mand met buitenspeelgoed. Daarna lopen ze heen en weer door de poort om de emmer bij te vullen. En waar is de buitenkraan? Precies, pal naast waar ik lig op mijn ligbedje. Zo gaat het wel een uur lang. Het kost me moeite om mijn aandacht bij mijn boek te houden. Ook houd ik me in om niets akeligs te roepen als: “Kunnen jullie nu gewoon even weggaan?!”
Gelukkig smelt mijn ergernis weg in de zon. Ik laat mijn gedachte gaan over de balans tussen tijd voor jezelf en tijd voor je kinderen. Er wordt van ons, ouders, best veel gevraagd. Dagelijks steken wij onze energie in: werk, gezin, school. Daarnaast willen we graag sporten en tijd hebben voor onze partner, vrienden en familie. Het is schipperen met de aandacht. Niet altijd geef ik de kinderen voldoende aandacht. Oprechte aandacht en niet alleen dat kwartiertje tijdens de lunch waarin ik ook nog eens met een half oog mijn telefoon in de gaten hou.
Ik denk aan het televisieprogramma van laatst, waarin een groot gezin werd gevolgd. Moeder was net bezig met het lakken van de nagels van haar 8-jarige dochter. Het meisje mocht namelijk met haar vader op date. Dat was een traditie: de kinderen gingen één keer per jaar in hun eentje op stap met papa. Want elk kind heeft soms even 1-op1 aandacht nodig. De vader had een leuke activiteit geregeld en na afloop streken ze neer op een terrasje. Op de vraag van de reporter waarom hij dat deed, antwoordde de man: “Ik ben de eerste man in haar leven. Hopelijk kan ik zo de standaard zetten.” De gedachte erachter is dat als zij zich veilig, vertrouwd en gezien voelt door haar vader, haar dat helpt om later zelf ook een goede partner te kiezen. Oprechte aandacht geven. Het lijkt zo makkelijk. Maar je moet het wel doen.
Ik sla mijn boek dicht en stort me in het watergevecht met Joost en Emmanuel.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (14), Olivia (13), Joost (11) en Emmanuel (8)
