“En, hoe was het op school?”

“Goed hoor, vanmorgen werd Fem uit de klas gehaald. Haar broer heeft corona”

De lockdown met thuisonderwijs was niet fijn. Wat wilden we allemaal graag dat de scholen weer open gingen. Maar nu is het zover en ineens zie ik wat het met mijn kind doet. Hij hoort ons praten over uitbraken hier en daar. Mijn man zit in het onderwijs en ik werk samen met scholen, dus het gesprek gaat er al snel over. Natuurlijk proberen we dit te beperken, maar het is ook overal om hem heen. En, dus nu ook op school. Als hij thuis komt, vraag ik of iedereen op school was. Hmm, wellicht niet zo’n handige vraag.. Ik wil het weten om mezelf gerust te stellen, maar zo maak ik het ook een belangrijke vraag. Hij voelt dat het ook voor mij spannend is. Voortaan maar iets later op de dag vragen.

Positieve coronatests

Maar nu is het zover. Op school bij papa zijn een paar kinderen positief getest. Sommigen met klachten, anderen zonder klachten. Ook in zijn klas zijn er een paar kinderen positief getest, maar wel zonder klachten. Het is nog een paar dagen onduidelijk welke stappen er genomen moeten worden. Thuis mopperen we een beetje dat het zo lastig is dat de GGD iedere keer iets anders lijkt te zeggen. Natuurlijk weten we dat de GGD keihard aan het werk is en de regels aanpast naarmate er meer bekend wordt. Niets dan respect voor hen. Maar, verstand en gevoel lopen niet helemaal gelijk op, nu het toch iets dichter bij huis komt.

Ik zie de spanning bij onze zoon toch echt oplopen. Hij wil dat we ons laten testen. Is zelf bang voor de test. Hij heeft een korter lontje, hangt daarna weer lusteloos op de bank. Het slaapwandelen begint weer…nog een teken van spanning. We stellen hem gerust door het goed uit te leggen, maar tegelijk weet ik dat het gevoel ook direct opgepikt wordt door ons kind. Alle kinderen zijn veel meer ingesteld op gevoel dan op verstandelijke uitleg. Dus benoemen we ook het gevoel. Hoeveel zeg je wel en hoeveel zeg je niet? Hoe jonger het kind, des te minder uitleg, maar andersom geldt dit dus ook. Oudere kinderen snappen meer, pikken veel meer op dan je denkt en laten zich niet zomaar gerust stellen of iets wijs maken.

Omgaan met corona

Onze zoon is tien en een gevoelsmens. We proberen het zo goed mogelijk met hem te doen. Alleen dat tegen jezelf zeggen is al fijn. We denken er over na, maken bewust keuzes hoe we het aanpakken. Dat is al heel wat. Maar, wat doen wij dan? We besteden aandacht aan het beperken van informatie, radio en tv staat niet afgesteld op coronanieuws. Als het wel besproken wordt dan leggen we het in kindertaal uit (Loes-tip: voer een gesprek met je kind). We benoemen onze eigen gevoelens dat het best spannend is, maar zeggen daar ook bij hoe we er mee om gaan. Wat werkt er voor mij, misschien werkt het ook voor jou. We hebben uitgesproken dat hij 100x dezelfde vraag mag stellen. Dat hij zijn mening mag geven, maar dat wij als zijn ouders de beslissingen nemen. En we blijven met hem vooral in het nu. Vooruitlopen op zaken heeft geen zin. We stralen vertrouwen uit. Eerlijk gezegd heb ik dat ook. Ik denk dat we vanzelf een keer echt corona zullen krijgen, maar dat zien we dan wel weer. De kans is het grootst dat we er niet enorm ziek van zullen worden, dus ons er druk over maken kan altijd nog.

Maar net als ik, zijn er waarschijnlijk velen die ook thuis zitten met een kind dat toch onzeker wordt van deze periode. Ik kan niet anders zeggen dan dat we er samen inzitten. We kunnen ervaringen en tips delen.  Wie weet herken je wat uit deze blog, misschien heb je er nog nooit over nagedacht. Misschien is jouw kind er helemaal niet mee bezig. Of misschien wordt gedrag ineens duidelijker en snap je je eigen kind nu beter. Hoe dan ook….ik wilde het met jullie delen… 😊