Kwetsbaarheid
‘Mama boos?’ Oh ja écht! Woest kan ik zijn, furieus. Ongeduldig en kort. Met twee peuters in huis knalt het regelmatig, want ze moeten bijna continu bijgestuurd worden of wel iets worden verboden. Erg gedweeë kinderen hebben we niet, ze testen alle regels tot het gaatje en ze versterken elkaars gedrag. Ze hebben niet achteraan in de rij gestaan tijdens het uitdelen van temperament.
Ik werd al furieus toen ze nog maar een paar weken oud waren. Omdat ze allebei tegelijkertijd zo vreselijk hard konden huilen, omdat ze niet in bed wilden slapen, omdat ze allebei gedragen wilden worden (hoe dan?) maar vooral omdat ik heel moe was en erg ziek was. Omdat ik af en toe dacht dat ik niet voor ze kon zorgen, omdat ik het zo zwaar vond. Ik weet nog hoe idioot ik het vond dat we er keer op keer ’s nachts uit moesten, terwijl je dat van tevoren echt wel weet. Maar tsjonge, als je er middenin zit en omvalt van vermoeidheid? Elk een baby op de arm, zaten we weer met die flesjes. Woest was ik soms, ook toen. Op mijn man. Dat sloeg al helemaal nergens op, want och. Zonder hem stond het huis allang niet meer overeind.
Na een jaar ging het al veel beter. Dreumesen vond ik leuker dan baby’s en oh, ze gingen lopen! Toch nog wel erg bewerkelijk met 4 grijpgrage handjes, maar we gingen in dat jaar voor het eerst als gezin er fatsoenlijk op uit. Zo’n openbaring vond ik dat! En na 2 jaar ging het nog weer beter, ik vind het zelfs nog steeds intrigerend dat ze gaan praten, dat ze dat gewoon ineens kunnen. Die babytijd was zo intensief dat ik blijkbaar af en toe vergeet dat die toch echt voorbij is!
Maar woest en furieus ben ik dus bij tijd en wijle nog steeds. En ook nog steeds wel eens ongeduldig en kort. Dat is wel mijn zwakke plek. Echter kijk ik er nu ook anders tegenaan en kan ik het beter reguleren. Mijn woeste blik is niet altijd meer uit vermoeidheid, maar vaker uit kennis. Wij weten namelijk nu veel beter hoe onze kinderen zijn en wat ze nodig hebben: strakke opvoeding. Met 2 peuters kan ik niet zomaar even een winkel in stappen, ik moet ze vooraf áltijd heel duidelijk vertellen wat wel en niet mag met de daarbij horende consequentie. Doe ik dit niet? Dan zie ik het mis gaan en heeft iedereen er last van. Regelmatig verhef ik mijn stem, omdat ik ze anders niet uit hun duo-bubbel haal. We zijn erachter dat ze beide van team ‘wie niet horen wil, moet maar voelen’ zijn. Dus ze hebben eens geen eten gekregen en ze hebben in de kou buiten in de romper gestaan. Tot nu toe hoefde dit alles maar 1 keer en komen ze nu wel aan tafel en willen ze wel hun kleren aan. Overigens met de kanttekening dat we wel even moesten bijscholen in af en toe op het juiste moment vernuftig meebewegen in peuter-grillen. Maar toch, strak zijn we altijd geweest.
Ik heb écht niet de wijsheid in pacht. Sterker nog, ik heb eigenlijk respect voor elke ouder, omdat we allemaal ons best doen. En ik geloof dat er ook maar weinig ouders zijn die niet twijfelen over de opvoeding. Maar ik streef er naar mijn kinderen beschaafd en zelfstandig in de wereld te laten staan, zodat ze later hun eigen boontjes kunnen doppen en simpelweg leuke mensen zijn. Ze zullen hun woeste moeder dus hópelijk ooit dankbaar zijn.
Liefs van een Tweelingmoeder