Knetter van vuurwerk
Man Job stopt broodjes in de oven en perst sinaasappels uit. De kinderen hebben zich verdeeld over de verschillende beeldschermen in huis. Op deze stille zondagmorgen rol ik uit mijn bed. Ik kijk door het openstaande slaapkamerraam. De grijze, grauwe buitenwereld grijnst me aan en een kille tochtvlaag strijkt langs mijn gezicht.
Even later zitten we in de warme keuken met z’n allen aan het ontbijt. “Jongens, wat vinden jullie ervan als we in de kerstvakantie lekker weg gaan?” Job kijk me verstoord aan. “Daar heb je haar weer met een wild plan,” hoor ik hem denken. Tienerdochter Loïs ziet een weekje in de zon wel zitten. Allerlei warme vakantiebestemmingen vliegen over de ontbijttafel. Helaas blijkt zoon Joost goed uitgeslapen en vraagt of we op oudejaarsdag weer thuis zijn.
Vuurwerkgekte
“Nee", zeg ik, “we gaan tweede kerstdag weg en komen na oud en nieuw weer terug.” Hij kijkt me aan. Ineens kijken ze me allemaal aan. Nee, schudden ze. Leuk bedacht, maar dát gaat niet door. Jammer. Plannetje mislukt. Naarmate de maand december vordert, stijgt de vuurwerkgekte bij ons thuis. Vuurwerkfoldertjes worden verslonden en Joost, die ik niet vaak met een schaar in zijn hand betrap, knipt zowaar plaatjes uit van zijn favoriete vuurwerk. Al dat moois gaan ze op 31 december de lucht in knallen. Met alle kinderen uit de buurt. Het is voor onze kinderen ondenkbaar om dan op vakantie te zijn.
Vuurwerk is niet voor iedereen feestelijk. Toen ik een tiener was, durfde ik nauwelijks over straat op 31 december. Bij elke knal schrok ik zo, dat ik bijna van mijn fiets viel. Mijn toenmalige buren hadden twee honden. Twee lieve Golden Retrievers, die op oudejaarsdag een paar lepeltjes advocaat kregen. Niet om op het nieuwe jaar te toosten met de baasjes, maar om een beetje rustig te worden. Want die honden werden knetter van het geknal. Laatst sprak ik een statushouder voor wie de eerste oudejaarsdag in Nederland nogal een schok was. Hij dacht weer terug te zijn in oorlogsgebied.
Incidentje
Ik ben misschien niet dol op vuurwerk; Loïs, Olivia en Joost zijn dat zeker wel. En Job stiekem ook. Emmanuel is nog maar zes, dus die probeer ik aan het verstand te brengen dat sterretjes echt heel leuk zijn. Vorig jaar was hij slachtoffer van een incidentje, dat is hij vast niet vergeten. Op 31 december speelde hij buiten. Een stel opgeschoten jochies fietste langs en gooide brandend vuurwerk naar hem. Of het illegaal spul was weet ik niet, maar het ontplofte toen het zijn broek raakte. Met een wond aan zijn been tot gevolg. Niet heel ernstig gelukkig, maar Emmanuel huilde van pijn, schrik en boosheid.
Wie gooit er nou brandend vuurwerk naar een kleuter? Typisch onnadenkend gedrag. Maar, het komt me bekend voor hoor. Vroeger zag ik het bij mijn broertje en ik zie het bij mijn eigen kinderen: helemaal in de ban van vuurwerk. Op oudejaarsdag kunnen ze nergens anders meer aan denken.
Knalgoede tips
Hoe zal het dit jaar gaan? Ouders wordt aangeraden aanwezig te zijn als de kinderen vuurwerk afsteken, maar ik denk niet dat Job en ik dat constant zullen doen. Wel kunnen we het vuurwerkbudget zo laag mogelijk houden. Of ze een deel zelf laten betalen. Dan worden ze in één klap een stuk zuiniger. Bij het afsteken moeten ze natuurlijk een vuurwerkbril en een lont gebruiken. Synthetische kleren zijn uit den boze, veel te brandbaar. Gewoon een oude, katoenen spijkerbroek aan en een katoenen sweatshirt. Zonder capuchon, want daar kunnen rotjes in belanden. Wie heeft er nog meer knalgoede tips?
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (12), Olivia (11), Joost (9) en Emmanuel (6).