logo-loes

De week van MamaTien

Maandag: verdriet

Joost komt thuis van school. Met afhangende schouders geeft hij me een kus.

“Wat is er jongen, gaat het niet goed?”

“Meester heeft me een makkelijk werkboek gegeven voor rekenen. Vorig jaar had ik vier sterren en nu drie.”

“Heb je gevraagd waarom?”

“Nee.”

“Vraag meester dan of hij je een niveautje hoger zet.”

“Dat ga ik echt niet aan hem vragen hoor.”

“Waarom niet? Durf je dat niet?”

“Ik ga ‘t gewoon niet doen.”

“Zal ik met je meegaan naar de meester?”

“Ja.”

“Dat zal ik doen, maar je moet het hem wel zelf vragen.”

“Oké,” zegt Joost en kruipt met een stripboek op de bank.

Dinsdag: meester denkt mee

Om 15.30 uur sta ik bij de klas van Joost, zoon zelf is spoorloos. Terwijl ik wacht, komt de meester eraan. Ik leg uit dat Joost graag een werkboek met meer uitdaging wil. Ook vertel ik dat mijn zoon het lastig vindt om dat zelf bespreekbaar te maken, maar dat hij dat wel moet leren. Meester stelt voor om morgen een gesprekje aan te knopen met Joost, zodat Joost het onderwerp zelf kan aansnijden. Goed opgelost, vind ik. Fijn hoor, zo’n leerkracht die meedenkt. Joost is er al als ik thuiskom. Hij was vergeten dat we naar zijn meester zouden gaan. Nou ja!

Woensdag: ongelukje

Aan het begin van het schooljaar kreeg Loïs haar eigen telefoon. Voor haar gelden nu andere regels dan voor onze andere kinderen. Een paar van die afspraken zijn: zorg goed voor jezelf, doe je best op school en leg om 21.00 uur ’s avonds de telefoon beneden. Tot nu toe gaat het prima. Loïs, die voor het huis wacht op een paar klasgenootjes om samen naar school te fietsen, staat ineens weer binnen: “Mam, ik heb mijn telefoon laten vallen. Hij doet helemaal niets meer.” Het huilen staat haar nader dan het lachen. En mij ook.

Donderdag: wildebrassen

Emmanuel heeft een vriendje te spelen. Een druk mannetje. Hij springt door de keuken, slaakt af en toe een schreeuw en maait met z’n armen om zich heen. Het maakt Emmanuels innerlijke aap wakker. Daar zit ik dan, met twee van die wildebrassen! Ik dirigeer ze vriendelijk naar buiten; ga maar voetballen. Na vijf minuten staan ze er alweer. Een spelletje dan? Nee, daar zijn ze te ongeduldig voor. Ook met fietsen op het pleintje zijn ze zo klaar. Nu wil de één met Lego spelen en de ander met SmartMax. Lastig, hoe pak ik dat nou aan? Dan krijg ik een ingeving: ik zet de jongens aan de keukentafel, elk met hun eigen bak speelgoed. Ik wil er wel bij blijven, dus begin maar vast met koken. Maar de jongens zijn heerlijk samen alleen aan het spelen! Ze houden het zowaar een uur vol.

Vrijdag: kind voedt moeder op

Ik ben niet zo technisch, maar er moest van alles worden vervangen aan Loïs’ telefoon. Vandaag halen we ‘m weer op. Het kost zoveel, dat we er bijna een nieuw toestel voor kunnen kopen. Job en ik schieten het voor en Loïs betaalt ons de komende maanden terug. Ondanks het forse bedrag, klaagt ze niet: “Ik heb ‘m toch ook zelf laten vallen?” Ik ben verrast door haar volwassen reactie. En ook wel een tikje trots.

Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (12), Olivia (11), Joost (9) en Emmanuel (6).