Toen vier jaar geleden ons eerste kindje geboren werd waren mijn vriendin en ik er hartstikke trots op om ouder te zijn. En dan onze moeders... Ze werden allebei voor het eerst oma en dat lieten ze merken ook. De ene na de andere tip kwam dagelijks binnen. Soms werden die tips een soort van klachten, want wat deden we allemaal wel niet fout. Ik probeerde mijn moeder uit te leggen dat we in een andere tijd leven dan 30 jaar geleden.
Sinds enkele maanden gaat onze zoon naar de basisschool. Wekelijks krijgt hij een nieuwsbrief mee waarin de dagelijkse beslommeringen van zowel de kinderen als het personeel beschreven staan. Ook staat er af en toe iets in van Loes. In eerste instantie dacht ik dat dit een één of ander commercieel bedrijfje was van de directeur van de school, vooral omdat er iets van een streepjescode bij stond. Dit was echter, zo vertelde een collega-vader, een zogenaamde QR code die je met je smartphone kan scannen, waarna de telefoon je rechtstreeks naar de internetpagina betreffende het onderwerp van Loes brengt. Toen de collega-vader dit demonstreerde viel mijn oog op het onderwerp slapen.
Onze kinderen wilden allebei niet alleen in slaap vallen en wanneer ze midden in de nacht wakker werden, wilden ze alleen maar bij ons in het “grote bed” slapen. Omdat ik bang was voor wekenlange preken van onze moeders wilde ik niet bij hen terecht voor advies en ook kennissen durfde ik niet te vragen, waarschijnlijk vanwege een kleine dosis schaamtegevoel.
Op een avond, nadat de kinderen om 21:30 uur in mijn armen in slaap waren gevallen surfte ik naar www.loes.nl en zocht mijn vraag op. Een wereld ging voor me open. Een verhaaltje legde mij helder uit hoe ik mijn kinderen uiteindelijk zelfstandig kan laten slapen. Ik zocht verder, want misschien is het wel heel normaal dat ze vaak onrustig zijn en hoefde ik me niet direct zorgen te maken.
Sinds ik Loes ken, ga ik vaker in discussie met de oma's en lijkt het wel of zij regelmatig denken 'daar kun je best wel eens gelijk in hebben'. Dat maakt me trots, maar wat me vooral trots maakt is het feit dat onze oudste van vier tegenwoordig om 19:30 uur naar bed gaat, een verhaaltje voorgeschoteld krijgt van mij en vervolgens niet meer bang is om alleen in zijn kamer in slaap te vallen.
Ewald
Vind jij het ook leuk om een column over kinderen en opvoeden te schrijven? Mail jouw verhaal dan naar twente@loes.nl en wie weet staat het binnenkort op deze site.