De decembermaand is een drukke maand. Soms zorgt school ervoor dat die maand nog net iets drukker wordt. Schrijfster Irene Wing Easton neemt je op een ludieke manier mee in haar feestmaand: 'Vrolijk kerst-stress'.
De decembermaand is een drukke maand en de school zorgt ervoor dat we het nog wat drukker krijgen. Er wordt een dringend beroep gedaan op ouders (lees: Moeders) die mee willen helpen. ‘Zonder ouders kan het feest niet doorgaan’, zeg dan nog maar eens ‘néé’. Het begint met pepernoten bakken, vervolgens is het kerstboom-versieren, klas versieren, helpen bij het kerst-knutselen en meezingen in het kerstkoor. Dan hebben we nog het jaarlijkse kerstdiner. Ieder kind (oftewel de Moeder van dat kind) verzorgt hapjes van één soort. Per kind vijftien porties. Het kerstdiner is hét evenement van het schooljaar. Moeders geven stralend commentaar: ‘Dit vergeten ze hun hele leven niet!’
Jaar in jaar uit kun je op de daarvoor bestemde lijsten alvast intekenen voor het kerstdiner want let op: niet allemaal hetzelfde maken! Wij maakten al jaren ‘prikkers’ oftewel satéstokjes met blokjes kaas, mini knakworstjes, augurkjes, stukje leverworst enz. Heel handig, je rijdt met je karretje door de supermarkt en knalt er wat blikjes en potjes, een leverworst en een bakje cherrytomaatjes in en je kunt in één klap vijfenveertig prikkers maken! Ik hoef er niet eens bij na te denken of een boodschappenlijst te maken. Ik heb de ingrediënten in mijn hoofd. De kinderen roepen altijd enthousiast: ‘Hetzelfde eraan als vorig jaar hè?’
Omdat één en ander mooi dient te worden gepresenteerd, zijn veel Moeders elk jaar druk bezig met ornamenten op een schaal, linten en strikken en andere versierselen. Aangezien ik meer van het delegeren ben, laat ik onze schoolgaande kinderen ieder vijftien kleine tekeningen maken die vervolgens uitgeknipt en bovenaan de satéstokjes geplakt worden. De prikkers doen het altijd erg goed... onze kinderen eten er minstens drie want ze vinden hun tekeningen zo mooi... Dit jaar had de Kerst-Commissie besloten om de lijst met verplichte kerstdiner-onderdelen wat preciezer op te stellen. Zo kon je niet meer gewoon opschrijven wat je ging maken. Nee, er moest gekozen worden uit: gerecht met vlees, gerecht met groente, vegetarisch gerecht, nagerecht (N.B. dit laatste mocht niet iets zijn wat koel gehouden moest worden).
Deze specifieke onderverdeling gaf een hoop stress onder de Moeders die zich, zoals elk jaar, bij de lijst
verdrongen. Er werd druk overlegd en opgeschreven en weer doorgestreept. Ik had haast. Ik wilde namelijk bij Zoon, Dochter en Kleuter op de lijst hetzelfde etensonderdeel bemachtigen! Want stel je eens voor dat je vijftien stuks vleesgerecht voor het ene kind, en vijftien stuks niet koel houdend toetje voor het andere kind en vijftien pizza stukjes voor het volgende kind moet maken... Daarom schreef ik gauw ‘prikkers’ op onder het kopje: Vegetarisch Groentegerecht. Holde naar het volgende lokaal en deed daar hetzelfde en vloog naar het lokaal helemaal aan de andere kant van het gebouw om me nog net tussen de leggings te kunnen wringen en onderaan de lijst een plekje Vegetarisch Groentegerecht te bemachtigen.
Eindelijk was de dag dáár. We hadden die middag eerst een kerstmusical van Zoon te bezoeken bij Scouting in Grote Stad. Na de musical spoedden Man en ik ons huiswaarts om de prikkers te gaan maken. Het zou zoals altijd een race tegen de klok worden. Het was deze middag weer een heel gedoe om de hyperdepiepe kinderen in hun ‘mooiste’ kleren te steken en glittergel in de haren te frutselen. En dan die prikkers nog. Ik bofte dat de kerstmusical van Zoon diezelfde middag was zodat Man besloten had de hele middag vrij te nemen en ik nu gelukkig niet alleen voor de kerstdinerstress stond.
Terwijl Man en ik bezig waren de prikkers voor te bereiden (alle potjes klaar zetten en de blikken openen) en de kinderen de laatste hand legden aan hun teken- en knipwerk, ging er ineens een schok door mij... De blikjes en potjes stonden voor mij op het aanrecht, ik had de blikopener al in de aanslag toen ik opeens een visioen kreeg van: De Lijst. Er galmde een soort echo van kinderstemmen door mijn hoofd: ‘Hetzelfde als vorig jaar hè?’ ... Ik had me ingeschreven onder Vegetarisch Groentegerecht. Daar stond ik met mijn mini- knakworstjes (‘doe daar maar twéé blikjes van hoor mam!’) en leverworst.
Even besloot ik tot een run naar de supermarkt maar gelukkig won mijn gezonde verstand het van de stress- ingeving. De knakworstjes doopte ik om tot ahum Vegetarische knakworstjes en gelukkig hadden we de cherry-tomaatjes nog en zat er dus toch nog één Groente aan het stokje.
Bovendien, laten we eerlijk zijn, was er iémand in de klas vegetarisch? Nee. Zou er iémand op De Lijst letten? Nee, juf en Hulp-Moeders hadden wel wat anders te doen zeg.
Toen Man en ik met armen vol schalen, de kinderen naar hun kerstdiner hadden gebracht en met Peuter aan tafel zaten achter een gehaald frietje (we hadden geen puf meer om te koken), bliezen we uit. Wat een ramp, dit kerstdiner vergeet ik mijn hele leven niet. Man en ik spraken over onze herinneringen aan het kerstfeest op onze basisschool.
Gek genoeg kan ik me niet heugen dat bij mij op school er ooit ook maar één Moeder aanwezig was bij decemberactiviteiten.
We hadden geen kerstdiner maar zaten wel heel gezellig op een middag een uurtje in het donker in de klas. Gewoon, de gordijnen dicht en de lampen uit. Met op ons tafeltje het lantaarntje met vliegerpapier beplakt zodat het waxinelichtje mooi door de uitgeprikte sterretjes en kerstboompjes heen scheen. Zonder knutselmoeders gemaakt. We zongen zélf kerstliederen. De juf vertelde een kerstverhaal. Die sfeer, het spannende van het donker en de vreugde om het lichtje wat zo mooi door het vliegerpapier scheen... ik zal het nooit vergeten.
