Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagSoms denk ik wel eens na hoe het was zonder kinderen. Alleen wij tweeën, in ons huis. Met alle ruimte en alle tijd. Doordeweeks hard werken en veel sporten. En zo tegen het weekend aan allerlei feestelijkheden, amper thuis. Maar regelmatig ook gewoon helemaal niks, beetje op de bank liggen op een regenachtige zondag. De héle dag. Tsjonge, dat waren nog eens tijden.
Ergens in een koude decembermaand veranderden wij in een BV. In een bedrijf met doorlopende ploegendiensten, met keiharde targets. De machine was overigens wel goed geolied, helemaal op elkaar ingespeeld. Mijn man deed lange tijd driedubbel veel werk. Omdat ik voor een lange tijd zwak bleef, maar nog beter: hij verdroeg mij. En dat zegt wat. De oververmoeide versie van mijzelf is namelijk niet bepaald een unicorn met regenbogen en glitters. De oververmoeide versie van mijzelf die ziek is: nog veel erger en die laatste versie met 2 baby’s erbij is…. nouja. Hij verdient een standbeeld, laten we het zo maar zeggen.
Kinderen hebben domweg enorme impact op je relatie. Je kan niet meer doen wat je gewend was te doen. Je moet afspraken met elkaar maken. En er kan gedoe ontstaan als je je niet aan die afspraken houdt. In het begin gaat het om de tig handelingen in de verzorging. Langzaamaan verandert dat in echt opvoeden. Denk je over die dingen hetzelfde of niet? Is er nog genoeg tijd voor elkaar om de relatie niet daadwerkelijk te veranderen in een zakelijk iets? Je kan niet alles meer bespreken op elk moment van de dag. Dat moet soms wachten tot ’s avonds. En ben je dan wel thuis? Of moet het alsnog een dag later?
Wij wilden heel graag kinderen. En met enige regelmaat, op compleet doodnormale dagen, ben ik zo enorm dankbaar dat ze bij ons mochten komen. Ik kan niet meer zonder mijn gezin. Zij zijn mijn bodem en mijn thuis. Tegelijk kan ik soms ons oude leven wel eens missen, Vaststellen dat we samen ook al een heel goed leven hadden. Dan zie ik ons hele dagen en weken in de weer met kinderen, werk, sport en sociale afspraken. Druk, druk, druk. Dan snak ik ernaar om even met z’n tweeën te zijn, en wat leuks te doen.
En dat doen we. Niet altijd groots, vaker klein. Gewoon een avond thuis of even een paar uurtjes op de zaterdagmiddag, terwijl de kinderen ergens anders spelen. Soms groter, met een nachtje weg of fijn uit eten. In de lockdowns van de afgelopen 2 jaar heb ik wel eens verzucht: ‘ook al zouden we een hele middag ergens op de stoep zitten met z’n tweeën, dan was ik al gelukkig’. Zolang je met elkaar de tijd zoekt en vervolgens doet wat je beide even laat ontspannen, dan is alles wat je doet goed. En wie weet zie je dan door alle drukte heen ineens regenbogen en glitters.
Liefs van een Tweelingmoeder
