Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagEmmanuel en Finn zijn dikke vrienden. Bijna elke dag spelen ze samen. Laatst slopen ze rond het huis, elk met een rugzak op hun rug waar een groot Nerf-geweer uitstak. “Wij spelen Fortnite,” riep Emmanuel en zoef…. daar ging hij weer.
Wat leuk, die kleine mannetjes die zo opgaan in hun eigen spel. Sowieso ben ik geneigd alles aan Emmanuel leuk en schattig te vinden. Hij krijgt veel liefde en aandacht. Misschien wel meer dan goed voor hem is, maar we kunnen het bijna niet voorkomen. Als Job en ik niet lachen om zijn grapjes, doen zijn zussen dat wel. En als hij valt, is er altijd iemand om hem te troosten. Stiekem vinden Job en ik dat Emmanuel een engeltje is. Daar was echter Jantine, die ons hardhandig uit de droom hielp.
Jantine is de eigenares van een nabijgelegen speelgoedzaak. Ik kom er al sinds we kinderen hebben, dus na verloop van tijd ken je elkaar wel. Maar nog niet eerder had ze me gebeld. Tot vandaag. Het zat namelijk zo: Emmanuel en Finn waren in de winkel geweest. Dat doen ze vaker, zich verlekkeren aan al dat mooie speelgoed. Maar dit keer deden ze meer dan alleen kijken…
Ik wilde nog zeggen: “Dat doet mijn kind niet,” maar helaas, mijn engeltje blijkt een beetje hebberig te zijn. Had hij thuis niet genoeg speelgoed? Hoe haalde hij het in zijn hoofd om met z’n BFF op dievenpad te gaan?
Hoog tijd voor een goed gesprek. Ik probeerde Emmanuel uit te leggen dat als je steelt, je iets afpakt van een ander en dat je daar die ander verdriet mee doet. Emmanuel moest vreselijk huilen. Van schaamte, maar ook omdat hij baalde dat hij was betrapt. Hij probeerde het Finn in de schoenen te schuiven, die zou het allemaal hebben bedacht. Maar na wat heen en weer ge-app met Finns moeder, bleek dat de eerste keer Finns idee was geweest, maar de tweede keer Emmanuels idee. Er was dus ook een tweede keer! Emmanuel biechtte op dat ze een paar dagen geleden allebei ongemerkt een autootje in hun jaszak hadden laten verdwijnen.
Er zat niets anders op voor Emmanuel: hij moest Jantine eerlijk zeggen wat hij had gedaan. En het autootje terugbetalen. Voor straf mocht hij een week lang geen beeldschermtijd. Gelukkig zaten Finns moeder en ik op één lijn wat betreft het terugbetalen en excuses aanbieden. We besloten dat we de volgende ochtend samen met onze zoons naar de speelgoedwinkel zouden gaan.
Jantine stond achter de toonbank. Een kleine twinkeling verscheen in haar ogen toen de twee bedremmelde ventjes voor haar neus stonden. “Toe maar,” spoorde ik Emmanuel aan, “wat moet je zeggen?” Emmanuel keek strak naar beneden. Ook Finn hield zijn lippen stijf op elkaar. “Tja, Jantine, je hebt de jongens gisteren betrapt, maar er is eerder deze week al iets misgegaan,” begon ik. Finn raapte al zijn moed bij elkaar en legde het autootje op de toonbank. “Sorry dat we gestolen hebben.” Eindelijk durfde Emmanuel wat te zeggen: “Ik zal het niet weer doen.”
Jantine keek streng en zei: “Heel goed dat jullie dit zelf komen vertellen. Wisten jullie dat jullie ook een beetje geluk hebben gehad? Want eigenlijk moet ik de politie bellen als er gestolen wordt. En als de politie komt, dan kost het je heel wat meer dan die vier euro voor het autootje. Dus niet weer doen hè?” Gedwee schudden ze hun hoofd. Met gebogen hoofden liepen ze naar buiten.
Een paar uur later had Emmanuel zijn bravoure teruggevonden: “Ik vind dat ik wel weer beeldscherm mag, want ik heb de auto betaald.” Blijkbaar begreep hij nog niet helemaal hoe het zit met ‘schuld en boete’, maar misschien is hij daar nog iets te jong voor.
Olivia heeft een beetje medelijden met Emmanuel en wil samen met hem een potje ‘Doolhof’ spelen. Ook Joost schuift de iPad aan de kant en doet mee. Hij besluit maar meteen om een week lang geen beeldscherm te willen. Ik vraag me af of hij dat volhoudt, maar hou wijselijk mijn mond. Ik ben in elk geval blij met het neveneffect van de twee jongetjes die samen op dievenpad gingen.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (12), Olivia (11), Joost (9) en Emmanuel (6).
