Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagVoor het eerst in weken heb ik een momentje voor mezelf. Door corona stond ons sociale leven op een laag pitje. De laatste weken waren een soort snelkookpan van alle activiteiten die we gemist hadden. In de stoel van de kapper mijmer ik over de eindsprint. Als gezin struikelden we richting eindstreep.
De jonge kapster is een beetje verlegen. Ze durft niet spontaan een praatje te beginnen. Terwijl ze m’n haren borstelt, geniet ik van de stilte. Even geen: ‘Mama, wat eten we vandaag?’, ‘Mam, is mijn broek al uit de was?’.
Als de klitten uit mijn haar zijn, mag ik plaatsnemen in de stoel met de wasbak. Het water voelt weldadig warm.
De mentor van Olivia (12) belde om te zeggen dat ze ‘een bespreekgeval’ was tijdens de rapportvergadering. Olivia, onze brugpieper, had er de eerste maanden op de middelbare een potje van gemaakt. In de loop van het jaar ging het beter, maar echt goed waren haar resultaten nog niet. Nee, dan Joost (11). Toen zijn meester belde, zat ik middenin een vergadering. Ik schrok me een ongeluk en nam met bonzend hart op. Het enige wat er aan de hand was, was dat Joost volgend jaar wat meer uitdaging kon krijgen in een speciaal klasje. Of ik dat met hem wilde bespreken? Wilde ik dan ook wat formulieren invullen?
De kapster zoekt een goede shampoo uit en verdeelt het over haar handen.
Vrienden van ons gingen verbouwen. Wat doe je dan als goede vrienden? Meehelpen! Nu ben ik niet zo’n klusser, maar poetsen kan ik wel. Ook konden hun kinderen wel een paar weken bij ons logeren. Dat leverde een boel gezelligheid, volle pannen eten, volle wasmanden en slordige slaapkamers op. Na het schoonmaken bij mijn vrienden, kon ik zo thuis weer verder aan de poets.
De kapster wrijft de shampoo in mijn haar. Grondig masseert ze mijn hoofdhuid.
Mijn WhatsApp leek ineens te ontploffen van appgroepen en betaalverzoeken van de sportclubs. We kregen appjes van huidige teams, van toekomstige teams, trainers kregen cadeautjes, nieuwe trainers stelden zich voor. Ook de training- en wedstrijdschema’s werden steeds ingewikkelder. Soms was er een training, soms een wedstrijd, soms veranderde het tijdstip, soms werd een locatie gewijzigd. Als ik de kinderen - de logés incluis - vroeg of ze die avond moesten trainen, keken ze me glazig aan. Ik heb het maar losgelaten en de betaalverzoeken voldaan zonder er bij na te denken.
Ah, daar komt het warme water weer. De kapster wast de geurige shampoo uit mijn haar.
Op mijn werk was ik druk aan het afronden en klussen overdragen. Maar natuurlijk vloog er op de laatste dag een spoedvraag binnen, die ik wel móést afhandelen. Waardoor ik te laat op de vakantieborrel kwam. De volgende avond ging Job met zijn collega’s op stap. De dagen dáárna vierden we familiefeestjes en verjaardagen. Ook de kinderen hadden feestjes. We leefden op taart en bitterballen. Ik hoorde de kinderen niet klagen. Job ook niet trouwens. Weer gezellig samen zijn (op 1,5 meter afstand). Eindelijk. Wat waren we hier aan toe.
Even later, in de kappersstoel, zie ik plukjes haar op grond vallen. “Wordt het niet wat kort?” vraag ik angstig. De kapster verzekert me dat het goedkomt.
Er stonden nog wat ‘onderhoudsbeurten’ voor de kinderen gepland bij de tandarts, de beugeldokter, de fysio- en de podotherapeut. Maar omdat Job en ik zoveel weg waren, konden we deze afspraken niet zelf in de gaten houden. Dus bestookte ik de kids met briefjes en appjes. Ze werden gek van me. En ik werd gek van mezelf. Slechts twee afspraken zijn er tussendoor geschoten.
De kapster föhnt mijn haar in model. Ze complimenteert me mijn nieuwe coupe. ‘Je begint wel een beetje grijs te worden hoor,’ zegt ze berispend. Ik knik. Want ik weet wel waar die grijze haren vandaan komen.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (14), Olivia (12), Joost (11) en Emmanuel (8)
