Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagIk was op kraamvisite. En ik mocht de baby vasthouden, hoera! Ik was op slag verliefd op dat kleine hummeltje. Vertederd keek ik naar het jongetje dat in mijn armen in slaap viel.
Al een paar weken was de baby na het flesje ontevreden en niet stil te krijgen. Dus wat had de moeder gedaan? De hoeveelheid voeding verhoogd. Omdat de baby bleef huilen, had ze er ook nog wat Johannesbroodpitmeel bij gedaan. Dát hielp. Vanaf toen sliep het kindje langer achter elkaar door. Maar op het consultatiebureau kreeg ze te horen dat ze haar baby teveel voeding gaf. De moeder was er een beetje pissig over en wilde zich niets van het consultatiebureau aantrekken. Ze vond dat ze het zelf beter wist.
Dat vind ik gek. Ook al beschouw ik mezelf als een weldenkend mens, ik weet heus niet alles. Dus als de verpleegkundige van het consultatiebureau mij iets adviseerde, nam ik dat serieus. Sterker nog, meestal was ik blij met de hulp van het consultatiebureau en andere zorgprofessionals. En die hulp hebben we ook wel nodig gehad. Kort na Loïs’ geboorte keek een lactatiekundige mee, het consultatiebureau ondersteunde ons toen Olivia slap was doordat ze te weinig borstvoeding kreeg en met de jongens bezochten we de fysiotherapeut omdat de één een scheef hoofdje kreeg en de ander hypermobiele handjes had.
Maar ook als er meer aan de hand is, staan de zorgprofessionals klaar. Zoals bij Tommy. Hij is een vriendje van Emmanuel. Tommy is een schat van een kind. Lief, beleefd en soms een tikje verlegen. Tommy en Emmanuel kunnen eindeloos spelen en hebben hun eigen fantasiewereldje. Maar soms, als Tommy bij ons is, ruik ik wat. En dan zijn het geen roosjes.
Tommy gaat niet naar de wc. Waarom? Zijn ouders hebben geen idee. Ze hebben al van alles geprobeerd: van praten tot boos worden, van belonen tot straffen en hem zelf zijn vieze onderbroeken laten uitspoelen. Tot nu toe heeft niets geholpen. Tommy’s moeder betrok de school erbij: wilde de juf haar zoon helpen herinneren af en toe naar de wc te gaan? Maar ook dat liep uit op niets. Dan maar naar de huisarts. Hij verwees de ouders van Tommy door naar de plas- en poeppoli van het ziekenhuis. Daar werd onder andere afgesproken dat Tommy op vaste momenten, bijvoorbeeld na elke maaltijd, naar de wc moest. Om de paar weken belt een verpleegkundige met Tommy en zijn moeder om te vragen hoe het gaat.
Bij het schoolplein vertelde Tommy’s moeder me dat het poepprobleem in de zomervakantie niet speelde (lees ook: zindelijk worden). Maar nu de school is begonnen, zijn ook de onderbroeken weer vaker vies. Ze denkt dat het iets psychisch is, maar hoe los je dit nou op? De moeder zit met haar handen in het haar. Naast dat ze het smerig vindt, is ze bang dat haar zoon gepest gaat worden zodra andere kinderen ‘er lucht van krijgen’. En ze is bezorgd: wat heeft dit kind dat hij zich zo gedraagt?
Spoiler alert: een oplossing is niet in zicht, Tommy poept nog steeds in zijn broek. Maar wat ik wel heel tof vind, is de manier waarop zijn moeder erover praat. Ik vind het knap dat ze zo open is, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Je geeft toe dat je leven niet perfect is. Maar aan de andere kant: kom op zeg, wie heeft er wel een perfect leven? Deze moeder schakelde de hulp in van mensen die ervoor doorgeleerd hebben, toen ze merkte dat ze het probleem niet zelf kon tackelen. Ook al is Tommy’s probleem nog niet opgelost, er wordt aan gewerkt. Wat mogen we dankbaar zijn voor de mensen in de zorg, die ons willen helpen en bijstaan. Zelfs als we shitproblemen hebben.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (13), Olivia (11), Joost (10) en Emmanuel (7)
