Toen Loïs geboren was, waren Job en ik het er roerend over eens dat wij de mooiste baby van de wereld hadden. Dat onze familieleden vertederd over de wieg hingen en daarna even niets zeiden, had ons natuurlijk genoeg moeten zeggen. Maar het enige wat wij zagen was een prachtig meisje. Anderen zagen vooral haar eivormige hoofd (met dank aan de vacuümpomp tijdens de bevalling). Na een jaar had ze vier haartjes op haar hoofd en nul tanden. En toch vonden we haar nog steeds een beauty.

Inmiddels is dochterlief 12 jaar. Iets waar ik met mijn verstand niet bij kan. Ging het echt zo snel? Ja, blijkbaar wel. Van een ei-hoofd is bepaald geen sprake meer en gelukkig is het met haar tanden en haren ook goed gekomen. Qua lengte streeft ze me al voorbij. Tja. Mijn kleine meid wordt groot.

Nagellak

De tijd is aangebroken dat ze ’s ochtends extra vroeg uit bed gaat om de perfecte outfit voor de dag samen te stellen. Daar horen natuurlijk ook een ingewikkeld vlechtkapsel en een nagellakje bij. De tijd is aangebroken dat haar neus harder groeit dan de rest van haar gezicht. De tijd is aangebroken dat ze de fijne en warme basisschool verruilt voor de grote, onbekende middelbare school.

Aan de ene kant vind ik het leuk. We kunnen samen lekker shoppen en al wat volwassener gesprekken voeren. En ook ben ik reuzebenieuwd wat voor meisje het wordt. Hoe gaat ze zich ontwikkelen? Welke studie kiest ze, of welk werk? Hoe zouden we met elkaar omgaan als zij volwassen is?

Kinderlijk

Ik ken ouders die zeggen: “Als je kinderen eenmaal op het voortgezet onderwijs zitten, gaat het zó snel. Alsof ze van de ene op de andere dag hun eindexamen hebben gehaald en volwassen zijn.” Met een schuin oog kijk ik naar dat meiske van mij. Ze is lang, dat valt niet te ontkennen, maar wat een kinderlijk koppie zit er nog op. Ze experimenteert dan wel met make-up, maar ze rent ook gerust met de anderen naar buiten om verstoppertje te spelen. Nu is ze nog kind met de kinderen, maar ik verwacht dat dat - eenmaal in de brugklas - snel over zal zijn.

Opvoeden is loslaten. Dat doe je al vanaf het moment dat je jonge baby naar de oppas of het kinderdagverblijf brengt. Je laat je kind los op de eerste schooldag, de eerste zwemles en de eerste keer dat ze zelf naar school fietsen. Wat te denken van de eerste ruzie met vriendjes of vriendinnetjes? Je praat er wel over met je kind, maar het moet zelf de emoties verwerken en de situatie oplossen. Ook dat is loslaten.

Afscheidsmusical

Het grappige is dat Loïs geen weet heeft van mijn tobberige gedachten. Ze heeft zin in de toekomst. Ze gaat op schoolkamp, op zomervakantie en ook nog op citytrip met haar moeder… Maar op dit moment is ze vooral bezig met de afscheidsmusical van groep 8. Haar rol is bescheiden en kent ze nu wel uit haar hoofd, dus richt ze zich op de perfecte kleren voor op het podium. Ze stroopte mijn kledingkast al af. Maar aangezien dit niet het gewenste resultaat opleverde, zet ze haar zoektocht voort op Marktplaats. Van mij mag ze. Maar voordat ik haar straks moet loslaten, hou ik haar vast. De hele citytrip lang. Wat zég ik? De hele zomervakantie lang…

Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (12), Olivia (10), Joost (9) en Emmanuel (6).