Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagAls een godin zit ze in de kring bij de verjaardag. Ze neemt niet echt deel aan het gesprek, maar glimlacht als iemand een grap maakt. Haar handen rusten op haar dikke buik. Haar huid straalt, haar ogen staan zacht. Herkenbaar? Nee? Nou, voor mij ook niet.
Volgens mij was ik een boze heks tijdens de zwangerschap. Niet alleen Job moest het ontgelden. Ik durf het mijn collega’s niet te vragen, maar volgens mij heb ik - aangemoedigd door de hormonen - heel wat onterechte sneren uitgedeeld. Ik dacht: ‘Het wordt vast beter als de baby geboren is.’ Maar nee hoor, ook toen de baby er eenmaal was, was de roze wolk in geen velden of wegen te bekennen. Donderwolken, die waren er wel.
Toen de kinderen elk jaar een stukje groter en zelfstandiger werden en mijn hormonen een - enigszins - normaal peil bereikten, kreeg ik weer wat ruimte. Loïs die voor het eerst zelf naar school fietste, Olivia die in haar eentje boodschappen ging doen, Joost die zijn zwemdiploma’s haalde, het zijn mijlpalen in het leven van ouders. Met z’n allen aan tafel of genieten van een wandeling in het bos. Soms zag ik ineens een gloed van wat misschien wel een roze wolk was.
Nu onze jongste vijf jaar is, wil ik hem het liefst klein houden. Als Emmanuel een woord verkeerd uitspreekt, verbeter ik hem niet omdat ik het zo schattig vind. Maar is hij stout, dan krijgt hij een standje. Logisch. En als hij daarna stilletjes begint te snikken, vechten Job en ik met elkaar om Emmanuel op schoot te nemen. Niet zo logisch. We koesteren de momenten dat hij nog geknuffeld en aangehaald wil worden.
Gelukkig verandert alles als de avond valt. Grote stoere jongens worden ineens kleine lieve dropjes met fris gewassen haartjes, pyjama’s en knuffelberen.
“Mam, wil je me voorlezen als ik ga slapen?” vraagt Emmanuel. ‘Nee,’ denk ik. ‘Daar heb ik helemaal geen zin in. Het enige waar ik op dit moment naar verlang is een kop thee en chocola. En verder geen gezeur aan mijn kop.’ “Tuurlijk lieverd,” zeg ik. “Eerst plassen en tandenpoetsen en ga dan maar vast liggen.” Dat laatste zeg ik altijd, maar doet hij nooit.
Onder de dekens
Emmanuel staat naast zijn bed te dansen terwijl hij op mij wacht. “Waar is het boek?” vraag ik. Hij rommelt in het mandje onder zijn bed. “Misschien beneden,” zegt hij terwijl hij op kousenvoeten de trap afrent. Daar komt hij aan, met zijn favoriete voorleesboek. Samen kruipen we onder de dekens, lekker dicht tegen elkaar aan. De deken voelt koud, maar al snel verspreidt zich een behaaglijke warmte. Emmanuel kiest een verhaaltje uit en ik begin.
Joost, die de slaapkamer deelt met zijn broertje, komt binnen om zijn pyjama aan te trekken. Hij treuzelt en ik merk dat hij zijn best doet om alles te horen. “Kom erbij,” zeg ik tegen m’n grote knul. Emmanuel sputtert wat tegen, want tijdens het voorlezen heeft hij mama het liefst voor zichzelf. Even later zitten we knus opéén gepakt in een veel te klein bedje. Ik lees voor en de jongens luisteren met hun duim in de mond. Als het verhaal uit is, rek ik het moment nog even met kusjes en lieve woordjes.
Ik kijk omhoog. Hangt daar nou een roze wolk?
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (11), Olivia (10), Joost (8) en Emmanuel (5).
