Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagWe trouwden jong, begin twintig waren we. We stonden aan het begin. Net klaar met studeren. Een eigen huis hadden we niet, onze eerste echte baan moest nog komen. Het was toen, dat Job over kinderen begon. Ik schrok, daar was ik niet aan toe! Vanaf mijn 16e had ik volop luiers verschoond, potjes gegeven en opgepast op mijn kleine broertje. Dat nieuwe gevoel van vrijheid wilde ik een tijdje vasthouden.
Want eindelijk konden we doen en laten wat we wilden. Vanuit onze studentenkamer stapten we in de bus en waren zo op het strand of in een grote stad. Dat was een paar jaar hartstikke leuk. Daarna gingen we weer terug naar onze roots, lekker in de buurt van familie en vrienden. Zacht tikte het echte leven op onze schouder: wanneer ga je een huis kopen? Wordt het niet eens tijd voor kinderen?
De kinderwens kwam vanzelf. Al voordat ik zwanger was, bedachten we wat voor ouders we zouden zijn. We wisten wat we niet wilden: van die overbezorgde ouders zijn die hun kind behandelden als een fragiel popje. Voorbeeld. Emmanuel (8) klimt graag in bomen. Dóódeng vind ik dat; wat nou als hij valt? Maar toch laat ik hem gaan. Hij kan beter zelf ervaren hoe lastig het is om uit een hoge boom veilig beneden te komen. Leert ‘ie veel meer van.
Job en ik konden intussen verschillende soorten papa’s en mama’s onderscheiden. In onze kennissenkring kwamen ouders voor die enkel over hun kind praatten. Weer anderen zag je niet meer terug. Die zaten 24/7 thuis met het kroost. Sommige stellen gaven alleen nog hun kind een kus, maar elkaar niet meer. Dat zou ons niet overkomen, namen we ons heilig voor.
Toen ik zwanger was en goed en wel aan dat idee gewend, kreeg ik met 11 weken een miskraam. Wat waren we verdrietig. Het is een harde les dat je niet alles zelf in de hand hebt. Dat er soms dingen gebeuren om redenen die wij niet kennen. Gelukkig raakte ik vrij snel opnieuw zwanger en ging het die keer wel goed. In de week na de bevalling vloeiden de kraamtranen rijkelijk. Ik weet nog dat ik dacht: ‘Nu kunnen we nooit meer terug.’
Rare gedachte eigenlijk. Want waarom zou ik terug willen? Ik was dolgelukkig met ons mini-mensje. Misschien drong het daar in dat kraambed, met die de gierende hormonen, pas echt tot me door wat een grote verantwoordelijkheid het is om kinderen groot te brengen. Zo’n klein kindje dat niets kan en de eerste jaren compleet van je afhankelijk is. De praktische zorg wordt vanzelf minder. Op een gegeven moment kunnen ze zelf douchen, een boterham smeren en naar school fietsen. Maar ook onze tieners hebben ons nodig.
Een greep uit de onderwerpen van afgelopen maand: omgaan met ruzie, wat mag je wel en niet zien op YouTube, slecht presteren op school, bang om gepest te worden, trouw zijn aan je vrienden. Onze ouderrol verschuift iets meer richting begeleiding. We helpen, bemoedigen en moeten soms verbieden. Een spannend proces, want je weet nooit wat er komt, wanneer het komt en of je aanpak goed is.
Maar of je nou aan het zorgen bent, begeleiden of gewoon opvoeden, als ouders moet je altijd ‘aan’ staan. Dat dat zo vermoeiend is, had iemand ons best van tevoren mogen zeggen! Gelukkig zijn er veel leuke en lieve momenten die juist energie opleveren. Een puberdochter die kan lachen door haar tranen heen. Een voetballende zoon die met gloeiende wangen vertelt over zijn redding. De gezamenlijke slappe lach aan tafel als Olivia iets geks heeft bedacht. Je kinderen zien opgroeien en stukje bij beetje loslaten… Het is zoals het gaat en toch ook zo bijzonder.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (14), Olivia (12), Joost (11) en Emmanuel (8).
