Stel je vraag!

Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.

Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!

Stel je vraag

Op onze eigen manier doen we allemaal ons best

Gepubliceerd: 22 oktober 2020

Het thema van de Week van de Opvoeding was dit jaar ‘Staan en Opvallen’. Wat een mooie term vind ik dat, het gaat uit van heel veel positiviteit en tegelijkertijd zit er de ruimte in die voor elke ouder bekend is: het maken van fouten of de onzekerheid. Iedereen doet het, niet iedereen praat erover. Of althans, niet op dezelfde manier.

Ik merk dat ik vrij zwarte humor heb m.b.t. het ouderschap. Dat betekent dat ik soms slechte grappen maak of lekker theatraal aan het klagen ben. Dit moet ik niet bij elke ouder doen; ben ik achter gekomen. Regelmatig krijg ik dan een enorm serieuze reactie, waarin allerlei adviezen verwerkt worden. Dat is niet waar ik op dat moment naar op zoek ben, dus ik hou vaak mijn mond.

Heel enkel tref ik er een: een ouder (meestal moeder) die net als ik er echt van houdt om moeder te zijn; maar niet van álles in het moederschap en daar heel eerlijk over is. En och, wat kan ik met die moeders lekker even een potje sarcastisch klagen. Om uiteindelijk aan het eind, zoals altijd, gewoon hartstikke blij te zijn met onze gezinssituatie. Maar het relativeert en haalt voor mij de soms zware kanten eraf.

Het ouderschap vind ik bij tijd en wijle namelijk wel zwaar. Het is een hele verantwoordelijkheid, die 24/7 doorgaat. Ook als ik geen zin heb, als ik écht heel erg moe ben, half ziek of superdruk ben. Het hebben van een tweeling brengt daarnaast in bepaalde situaties oprecht andere opvoeduitdagingen met zich mee en wat ik in hun huidige jonge jaren als pittig ervaar. Tropenjaren zijn het met verve! En ik vind het prettig om daar af en toe wat stoom over af te blazen.

Echter, ik merk ook dat, naarmate de kinderen ouder worden, we ons steeds meer alleen bezighouden met wat reilt en zeilt in ons eigen gezin. Wat bij ons werkt, werkt niet bij een ander en vice versa. Daarnaast is de ouderrol een rol die moet groeien en waarbij ik ook van mening ben dat die rol niet altijd in alle leeftijdsfases als een jas gegoten hoeft te zijn. De een loopt weg met baby’s, de ander houdt van de reuring die je hebt met peuters en nog weer een ander vindt het pas écht leuk worden als ze richting tiener gaan.

In feite maakt het niet uit. We doen allemaal ons best en doen dit op onze eigen manier. En het is toch eigenlijk fantastisch en knap wat we aan het doen zijn? We proberen weer een mooie, hele eigen en nieuwe generatie mensen in de wereld te zetten; we zouden er met elkaar enorm trots op moeten zijn. En dus ook op elkaar. Die enkele moeders die mijn humor delen koester ik, van anderen leer ik en verder is het goed zoals het is!

Liefs van een Tweelingmoeder

De Week van de Opvoeding

Blog

Na een beroerde nacht loop ik naar school om Nine op te halen. Ik probeer alvast mijn antwoord te bedenken op die ene vraag, die ik standaard na schooltijd krijg… Mama, mag ik spelen?

Meer lezen
Terug naar boven