Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagIk ben na een intens hysterische babytijd nog altijd zo ongelofelijk druk met mijn 2 peuters, dat ik soms vergeet stil te staan bij het feit dat ze écht ouder worden. Of eigenlijk, dat ik niet kan geloven dat we ooit uit die tropenjaren komen. Dat er ergens een tijd zal zijn dat die driftbuien er weinig meer zullen zijn, dat ze zich ook serieus zelf kunnen aankleden en dat je steeds meer normale gesprekken met ze zal voeren. Dat ze langer dan 2 minuten een spelletje kunnen spelen of iets voor zichzelf gaan knutselen, in plaats van dat ze tijdens een kleurmoment ineens een komkommer aan het knippen zijn en die op een blaadje proberen te plakken (ja, waargebeurd). Daarnaast zal ik het absurde ongeduld van peuters niet missen, alsmede hun dwingende natuur. Ik begreep laatst uit betrouwbare bron dat kinderen wel tot in de eeuwigheid ‘maamaaaaa’ blijven roepen bij elke wissewasje, maar dat is risico van het vak.
Dus toen ineens de brief op de mat viel dat wij ze moesten aanmelden voor de basisschool, kreeg ik visioenen van een toekomst die nog wel even duurt; maar ook echt dichterbij komt. We hadden al wel voorkeur voor een school, maar hebben toch wat scholen bezocht en/of gesproken, om een goed beeld te krijgen van wat er aangeboden wordt. Ik vond het fantastisch; die klasjes waar ze cijfers gaan leren en gaan leren schrijven, terwijl er ook nog steeds poppenhoeken zijn. Ik werd terug geslingerd in de tijd toen ik ‘voorjaarstafels’ zag opgemaakt in de gangen en waar we werden rondgeleid door de gymzaal. Ik bedacht mij hoe vreselijk fijn kneuterig basisscholen zijn en ik zag mijn kinderen al in het kringetje zitten om verhalen over het weekend te vertellen.
We gooiden uiteindelijk samen de aanmeldingsbrief door de brievenbus bij school en ze mochten even door het raam naar de klassen kijken. Als we een rondje lopen komen we vaak langs de school, dan vertellen ze trots dat ze daar naar toe mogen. Ze krijgen op de kinderopvang ineens voorkeur voor vriendjes en vriendinnetjes en vragen of ze daar ook op school mee mogen spelen. Dat opgroeien gaat in veel gevallen eigenlijk zo vanzelf. Ze verliezen hun interesse voor kleinere kinderen en willen meedoen met de grotere. Ze willen ineens tussen de lijntjes kleuren, ze willen graag volwassen taakjes echt uitvoeren, niet alleen meer het stuntelige helpen.
Ik waande mezelf ook in een hele andere wereld en dacht er stiekem aan dat we straks wat meer tijd krijgen overdag en dat we dan met onze ‘kinderen in basisschoolleeftijd’ zoveel meer leuke dingen zouden kunnen doen. Waar vriendinnen zeiden het zo jammer te vinden dat hun laatste kind ook naar de basisschool ging, want het was zo gezellig thuis; dacht ik: ja maar, die rust! Ik ken dat niet, tijd met de eerste en het laatste kind. Het is bij ons een tornado van geluid of het is er muisstil, zwart of wit, alles of niets, A of Z. En wat meer muisstil en niets.. ach jongens, het lijkt me heerlijk.
Maar ineens lees ik ergens een artikel over kinderen die gepest worden en nooit worden uitgenodigd om te spelen en daar gaan we. Ineens denk ik; och ik hoop maar dat hun dat bespaard blijft. Ik bedenk me dat we dubbele kinderfeestjes moeten organiseren, in Sinterklaastijd. En dat we moeten knutselen voor Kerstlunches en Paasontbijten. We komen in de wereld van zwemlessen, prestaties en lees- rekenniveaus. Het voelt als de start van hun toekomst, wat mooi is maar ook spannend. En dat ik het waarschijnlijk tegen die tijd als een heus moedertje wel heel stil vind in huis.
Het zal er allemaal zijn: we zullen blij zijn met net dat beetje extra tijd overdag, we zullen ze missen, maar vooral heel erg hopen dat ze een mooie tijd tegemoet gaan. En ik realiseer me dat dit laatste jaar thuis bijzonder is. Zo ineens, tussen al die 1001 dingen die door hen binnen 1 minuut van mij gevraagd worden. Ze zijn al wel groot, maar toch ook nog zo klein. Dus als ik weer geroepen wordt help ik ze maar weer. En knip ik komkommers, want je moet er maar van genieten zolang het kan.
Liefs van een Tweelingmoeder
