Koning van Plaagland

Mijn zes jarige neefje vertelde mij onlangs tijdens een gezellig logeerpartijtje dat de kindjes op het schoolplein hem soms zaten te plagen. Na enig doorvragen kwam het erop neer dat het toch bijna dagelijks gebeurde en hij hier aardig vol van zat. Zijn hoofdje hing laag en zijn wangen kleurden rood omdat hij zich er blijkbaar ook nog enigszins voor schaamde. “Niet in de stress schieten” dacht ik, want het liefst zou ik mijn boosheid uiten door fel te roepen: “Wat denken die kinderen wel niet, mijn neefje die een beetje anders is….. plagen!! Laat ze mij komen plagen, dan zal ik eens wat laten zien!!”

Maar nee, ik hield mijn verstand er bij en vroeg rustig…. “Hoe voelt dat dan als ze jou plagen?” Terwijl ik in mijn achterhoofd al wist, misschien uit intuïtie, dat het om pesten ging, ik hield het maar bij plagen, dit was voor hem een fijner woord leek mij. “Ik voel mij dan boos worden, maar ook verdrietig”. Ik merkte al snel dat hij niet goed snapt dat andere kinderen dat kunnen doen, omdat hij dit gedrag zelf totaal niet in zich heeft. Hij is zelf juist heel begaan met andere kinderen, helpt ze, is lief, geeft zijn snoepjes weg en doet dingen voor ze zonder dat hij merkt dat hij eigenlijk gebruikt wordt.

Al met al voor mij genoeg redenen om er iets mee te doen. Maar ik dacht, dit gaan we niet doen zonder zijn regie en toestemming. “Wat zou je willen wat ik voor je doe?” was een fijne vraag zag ik want zijn ogen zochten voor het eerst mijn ogen in dit toch voor hem wat onwennige gesprek. Het enige wat hij zei was: “Ga je me helpen dan, ga jij zorgen dat de kindjes mij met rust laten?”. Volmondig heb ik geantwoord: “Ja daar ga ik voor zorgen!”.

Samen hebben we toen poppetjes getekend op het schoolplein, met de namen erbij van de lieve kinderen en de kinderen die hem “plagen”. Hij wist het tot in detail te vertellen. Ik voelde dat het hem zo opluchtte dat hij zijn verhaal kon doen. Dat hij voelde dat er iemand luisterde en hem begreep. Met hem als koning van Plaagland hebben we een echt Koningsplan gemaakt. Plaagland moest Speelland worden, dat was zijn doel! Hij wou de kinderen zelf zeggen dat ze moeten stoppen, samen hebben we het goed geoefend met hem als Koning van Speelland. Ook zijn moeder mocht er even over praten met de juf. En op het schoolplein zou hij bij kinderen gaan staan die lief voor hem zijn….. dat zouden dan zijn mede Koningen worden! Een leuke les (lees SOVA training), met andere kinderen uit Plaagland, zag hij nog niet zo zitten helaas….

Mijn dag was ingrijpend, maar o zo waardevol… Een kind met zorgen moet eigenlijk niet kunnen, dat laat maar mooi aan de grote mensen over!

Een anonieme trotse tante