Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagEmmanuel mag als enige van het gezin nog niet zelf naar huis fietsen. Bij school stond ik op hem te wachten. Ha, daar kwam 'ie al! Vertederd keek ik naar dat kleine jochie, met z'n schattige rugzakje, op dat kleine fietsje. Maar al gauw had ik door dat er iets mis was.
Normaalgesproken stormt hij op me af, nu kwam er een sip jongetje aangesjokt. "Ik was op de wc en dat mocht niet en toen was de juf boos en nu ben ik heel verdrietig," snikte hij. Uit ervaring wijs geworden, weet ik dat je op de fiets geen discussies moet voeren met je kind. Of in elk geval, ík moet dat niet doen. Ik ben dan zo bezig met praten en luisteren, dat ik vergeet op het verkeer te letten. Dus zei ik: "Och wat vervelend voor je. Daar gaan we zo thuis even over verder praten, ok?" Sniffend stemde Emmanuel toe.
Net toen we op de fiets wilden stappen, kreeg een oudere jongen van school ons in het vizier. Hij zette een grote stem op en brulde ons vanaf de overkant van het schoolplein toe: "Hé Emmanuel, kreeg je straf? Zaten jullie met z'n allen op de wc?" En Emmanuel? Die wilde ter plekke wel door de grond zakken. Hij barstte in huilen uit van schaamte, boosheid en vernedering. Die gevoelens kunnen heel heftig zijn, ook als je nog maar zes jaar oud bent.
Luid snikkend fietste hij naast me, ik legde mijn hand in zijn nek. Thuisgekomen was Emmanuel nog niet helemaal gekalmeerd. Joost en Olivia waren al in de keuken boterhammen aan het smeren. Emmanuel en ik ploften in de woonkamer op de bank. Ik trok hem bij mij op schoot en bedolf hem onder knuffels. Maar nu wilde ik ook precies weten hoe het zat. Ik stelde een boel vragen, zoals: moet je toestemming vragen aan juf als je naar de wc wilt? Wist je dat je niet met z'n drieën tegelijkertijd naar de wc mocht? Hebben jullie een plasketting? Had je kunnen weten dat er al twee jongens weg waren? Heb je echt straf? Was de juf boos?
Uiteindelijk kreeg het verhaal vorm. Emmanuel ontdekte pas bij de wc dat twee klasgenootjes hem voor waren, maar toen wilde hij niet meer teruglopen naar de klas. In plaats van stil te wachten, schopte een van de jochies tegen een wc-deur (túúrlijk deed die jongen dat), waardoor een langslopende juf gealarmeerd werd. Toen ze de jongens zag, gaf ze hen een standje. Emmanuel was daar zo van onder de indruk dat hij het, eenmaal weer in de klas, niet eens tegen zijn eigen juf durfde te zeggen. Hij is het duidelijk niet gewend dat iemand, buiten papa en mama om, hem wel eens vermanend toespreekt.
"Ik wil er niet meer aan denken," snotterde Emmanuel, "want dan voel ik me steeds weer verdrietig." "Daar heb ik een maniertje voor," zei ik, "we halen de gedachte gewoon uit je hoofd." Ongelovig keek hij me aan. "Dan doe ik hetzelfde, want ik heb vannacht een nare droom gehad. En daar wil ik ook niet meer aan denken." Samen deden we alsof we de nare gedachten uit ons hoofd konden trekken en op de grond lieten vallen. Daarna stampten we ze kapot met onze voeten. Emmanuel vond het een tikje vreemd, maar deed me braaf na. Daarna droogde hij zijn tranen.
Misschien was het een gekke oplossing. Maar het werkte wel. Je een beetje verplaatsen in je kind, zijn gevoelens serieus nemen en erover praten. En dan doen een vleugje fantasie en humor de rest. Zou dat ook nog werken als hij 16 is, of 26? Als de kindertranen grote-mensenverdriet worden?
