Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagWe kwamen elkaar tegen in de stad. Ik kende haar als een vrolijke vrouw, een paar jaar ouder dan ik. We hadden elkaar lang niet gezien. Ik herkende haar nauwelijks. Een lachje kon er niet van af. Hoe dat kwam? Haar dochters waren pubers geworden: “Ik vind er niets meer aan.”
“Geniet er van dat die van jou nog zo klein zijn”, zei de vrouw. “Ga lekker met ze knutselen en zo. Die van mij willen helemaal niks meer." De vrouw gaat verder: "Ik dacht leuk, ik heb twee meisjes. Maar die meiden zitten constant op elkaar te katten. En het enige waar ze druk mee zijn, is hun telefoon.”
Deze ontmoeting is jaren geleden, maar ik ben haar woorden nooit vergeten. Dat onze kinderen ooit puber zouden zijn, leek me nou niet echts iets om je op te verheugen. De tijd verstreek en nu wonen er drie pubers in ons huis. Die van twaalf, Joost, is momenteel het ergst. Na de zomer begon hij in de brugklas. De eerste maanden op zijn kersverse school waren fántástisch. Hij sloot nieuwe vriendschappen en voelde zich een hele bink. Momenteel maakt hij kennis met wat minder leuke kanten van school. Zo is hij verschillende keren uit de klas gestuurd, scoorde hij de eerste onvoldoendes en moest hij zich - vanwege drie keer te laat komen - om 8.00 uur melden bij de conciërges.
Dat het vooral zijn eigen schuld is, komt niet bij hem op. Het ligt aan de school. “Mijn vrienden uit groep 8 die naar school Y gingen, hebben het veel leuker,” aldus Joost. “Dus nu wil ik daar ook naar toe.” ‘Oh help,’ dacht ik, ‘hoe reageer ik?’ Ik besloot om niet tegen hem in te gaan. In plaats daarvan zei ik: “Als je er aan het eind van het schooljaar nog zo over denkt en je hebt goede argumenten, dan mag je van mij overstappen. Want die andere school is ook een prima keuze.” Het stelde Joost gerust.
Maar een dag later had hij alweer iets nieuws bedacht. Joost heeft een goed stel hersens, maar nu zei hij: “Ik wil naar een school waar ik met mijn handen kan werken.” Ik koos weer voor dezelfde tactiek: meebewegen. Trouwens, gezien het grote tekort aan ambachtslieden, is een praktische opleiding geen gek idee. Vooral niet, als dit is wat Joost graag wil. We bespraken de voor- en nadelen en ik merkte dat zijn opstandigheid verdween. ‘Gelukkig’, dacht ik, ‘weer een puberbui overleefd.’
Met drie pubers in huis, hebben we geregeld te maken met puberbuien. Het is net als met het weer: soms een milde regenbui, soms ineens windkracht 12 . Maar het waait allemaal weer over. En als zo’n puber je dan spontaan een knuffel geeft, kan ineens het zonnetje tevoorschijn komen.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (15), Olivia (14), Joost (12) en Emmanuel (9).
