Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraag“Laat dat rotjaar maar snel voorbij zijn. 2021 kan me niet snel genoeg beginnen,” hoorde ik iemand onlangs verzuchten. De tweede lockdown hing nog niet eens in de lucht. Het is natuurlijk ook een maf jaar geweest. Voor veel mensen zwaar en soms ook verdrietig. Ons gezin is tot nu toe zonder al te veel gedoe door deze tijd heen gekomen, gelukkig. Maar leuk is het niet. Een terugblik op de afgelopen twaalf maanden. En een greep uit de creatiefste coronagrapjes.
Januari, februari maart: Met kerst gaf je me een agenda voor 2020… Heb je het bonnetje nog?
Het jaar begon goed, vol en druk. Als ouders met thuiswonende kinderen krijg je de kans niet om je te vervelen. Hoe oud of jong je kinderen ook zijn. Voor de nodige ontspanning kunnen we af en toe even uitrusten van ons jachterige leven. Filmpje pakken in de bios, uitzweten in de sauna, uit eten, shoppen of een avondje thuis met vrienden. Tot die ene week in maart. Weet je nog? Alle activiteiten vielen uit. We kwamen massaal thuis te zitten. En er was een run op wc-papier.
April, mei, juni: Mag je je eigenlijk alweer douchen? Of is het nog steeds alleen maar handen wassen?
Een nieuwe traditie werd geboren: de lunchwandeling. Even de beentjes strekken na een hele ochtend thuis achter de computer. We waren niet de enige wandelaars. Al slalommend over de stoep, elkaar ontwijkend vanwege de anderhalve meter. Omdat de kappers maar dicht bleven, ontstond bij menig kapsel wildgroei en uitgroei. Redder in nood was de tondeuse om de jongenshaartjes in het gareel te krijgen. De kinderen gingen ijverig aan de slag met het online onderwijs. We waren dankbaar voor de lieve leerkrachten die hun uiterste best deden er ondanks alles toch iets leuks van te maken.
Lees ook:
Stomste vraag van 2020: ben je thuis?
Een soort verkilling werd merkbaar. Mensen die achteruit deinsden omdat een ander te dicht bij kwam. Het ongemakkelijke van je moeten voorstellen, maar geen hand mogen geven. Opa’s en oma’s die hun kinderen en kleinkinderen niet meer mochten knuffelen. Zonder het te willen, keerden onze levens zich naar binnen. Een warm en liefdevol gezin waar weinig gekke dingen gebeuren, kan dat aan. Maar er waren ook gezinnen waar het krap werd thuis, of waar moeilijkheden waren. Ziekte, kinderen met een gebruiksaanwijzing en ruziemakende ouders zetten het gezinsleven onder druk. De problemen bleven binnenskamers en hulpverleners waren vooral online in beeld.
Juli, augustus, september: Vakantie in eigen huis. Gaan we dan ook twee dagen op de bank zitten wachten tot we in Zuid-Frankrijk zijn? (Loesje)
In de zomermaanden was corona naar de achtergrond verdreven. Een verjaardag met een paar gasten, buiten in de zon. Een barbecue met vrienden, het kon weer. In de Zwitserse bergen leek corona een nare droom. Behalve dan het mondkapje dat we op moesten in de skilift. Dat vonden we zo belachelijk. ‘Vanwege corona’ schakelde de basisschool ineens over op een continurooster. En je kind simpelweg ophalen van zwemles kon alleen nog als je een ijzeren regime volgde van regels en looproutes. ‘Vanwege corona’ werd een veelgehoord en breed inzetbaar argument. Wie zich - per ongeluk - niet aan de regels hield, werd luid en duidelijk terechtgewezen.
Oktober, november, december: Dochter kwam naar beneden. Ik: “Ben je al klaar met je online les?” Dochter: “Ben eruit gestuurd.”
Koude, donkere dagen braken aan en het virus verspreidde zich als een malle. De mondkapjes gingen op. Scholieren droegen ze in de gang, in de klas mocht ‘ie weer af. De krantenjongen die aanbelde had er zelfs een op z’n vrolijke snuit. En toen we laatst moesten condoleren, werden Job en ik niet herkend door de rouwende familie. Zelfs fysiek met elkaar meeleven werd moeilijker. Bijna alle winkels en openbare gebouwen sloten hun deuren. De tweede lockdown was een feit. Ouders probeerden uit alle macht hun kind toch op het kinderdagverblijf te houden. En wederom waren we als gezin op elkaar aangewezen.
Ik bereid de kinderen voor op rustige feestdagen. Dat er dit jaar geen vuurwerk wordt geknald, vinden ze erg jammer. Maar ze verheugen zich op de kniepertjes. Dit jaar vullen we ze met éxtra veel slagroom. Na zo’n jaar mag dat.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (13), Olivia (12), Joost (10) en Emmanuel (7).
