Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagHalf maart 2020. We zaten echt aan de buis gekluisterd. Want de scholen en kinderopvangcentra gingen dicht. Enigszins paniek, want hoe gingen we dat toch in vredesnaam doen? Iedereen had destijds nog een groot gevoel voor urgentie, dus er was volop begrip dat je met een peuter aan je been soms de telefoon opnam. Uiteindelijk hadden we een werk- en zorgschema en kwamen we de tijd wel door. Het was vervelend en soms ook stressvol, maar het lukte. De terugkeer naar de opvang daarna ging zonder slag of stoot, onze kinderen waren destijds nog zo klein dat ze het sowieso niet meekregen.
De tweede lockdown, half december 2020. Ik geloof dat ik niet eens de persconferentie heb gezien. 95% van de besluiten wordt namelijk in de dagen ervoor gelekt, dus waarom zou je nog kijken? Corona-moe, murw geslagen door alle duizelende nieuwsberichten. We baalden heel erg, maar die eerste schok hadden we al gehad. We wisten hoe we het zouden regelen en er zat zelfs nog een kerstvakantie tussen. Ondertussen begrepen onze kinderen al wel iets meer, maar ze namen ook simpelweg genoegen met de uitleg dat de kinderopvang dicht zat, dat ze ‘nog vakantie hadden’.
En op een dag vertelden we ze weer dat ze de week erop weer naar hun lieve leidsters mochten. De een vond het direct prima, de ander had het weekje even nodig om te wennen; maar op de dag zelf stonden ze als vanouds weer te zwaaien naar hun moeder die finally weer eens een hele dag kon werken. Maar die eerst bij thuiskomst maar eens even rustig een bakje koffie ging drinken.
Of we geen noodopvang wilden regelen? Iemand wist nog wel een verborgen uitzondering in het reglement van de kinderopvang. Deze uitzondering bestond helemaal niet, bleek later. Maar we hadden er alsnog geen gebruik van gemaakt.
Deze coronatijd maakt ongekend veel los, bij iedereen. Corona kent bijna alleen maar verliezers, van welke kant en vanuit welke mening je het ook bekijkt. Voor kwetsbare kinderen is het een verlies op gebied van onderwijs. De kinderen waarbij school een veilige haven is en thuis minder of niet, de kinderen die school nodig hebben voor de structuur, voor de uitleg en de hulp. Simpelweg voor het samen spelen, voor de ontwikkeling. Terwijl sommige kinderen het heerlijk vinden thuis. De stress van school valt weg, misschien voelden ze zich er niet thuis, werden ze gepest of lag de druk te hoog. Ook zij waren kwetsbaar, toen de school nog open was..
Wij maakten geen gebruik van de noodopvang, omdat wij (net) niet een vitaal beroep hebben. Maar al was er een uitzondering geweest, dan nog niet. Onze kinderen zijn nu niet kwetsbaar, wij zijn gezegend met werkgevers die de situatie begrijpen en ons geen strobreed in de weg leggen. Wij zijn geen ondernemers die hun zaak misschien verloren zien gaan, ons werk gaat gewoon door.
Onze kinderen leven ook nog zoveel in het moment, ze maken zich nog niet zo druk over morgen. Ze vertellen over ‘gisteren’ terwijl het verhaal gaat over iets dat een half jaar geleden is gebeurd. Soms maak ik me zorgen, want ook zij gaan over niet al te lange tijd naar school. En hoe staat het er dan voor? Met het onderwijs? Überhaupt met de corona-situatie? Een ding hoop ik dus wel: dat ze de scholen en kinderopvangcentra nu dan ook open houden omdat het veilig kon en veilig kan blijven.
Misschien is het goed om in deze tijd eens vaker te zeggen: ik weet het ook allemaal niet, ik heb de grote oplossing niet in handen. Maar ik doe wat ik kan, in mijn eigen omgeving. Kijk en zie om naar de kinderen die niet meekomen, die niet online zijn wanneer het moet. Die de lesstof niet begrijpen, die eenzaam worden. Maar zie ook de kinderen die nu ineens opbloeien, zij bestaan ook..!
Liefs van een Tweelingmoeder
