Helemaal alleen

Daar stond hij dan. Zo klein en kwetsbaar, heel stil, helemaal alleen, in het midden van zijn klaslokaal. De kinderen om hem heen waren allemaal druk met hun eigen spel. Heel even brak mijn moederhart. 

 

Toen ik Len vanochtend naar school bracht, bleek al snel dat zijn vriendinnetje ziek was. Dat nieuws kwam even binnen bij mijn zoon, die net de eerste week weer naar school ging. Na een dikke knuffel, ging hij wat weifelend de drukte van zijn klas binnen. En daar stond hij nu. Hij keek wat om zich heen, maar bleef stil staan. Hij trok zich weinig aan van wat er om hem heen gebeurde. 

 

Onderweg naar huis leidde mijn kleinste mannetje mij wat af met zijn vrolijke gebrabbel, maar mijn gedachten waren bij Len. Goh wat was dat een naar beeld.  Ik hoopte dat hij zich niet de hele dag alleen zou voelen. Ik wenste dat hij wat assertiever zou zijn. Ik wilde dat hij zelf zijn weg zou vinden. Naarmate de dag vorderde en het bijna half 3 was, had ik mijn emotie al wat meer in de hand. Ik zou hem vragen hoe het was en waarom hij zo midden in de klas bleef staan. 

 

Het antwoord was verrassend en prachtig en leerde mij weer eens hoe vast wij volwassenen soms zitten in onze eigen ervaringen en aannames. Len keek mij, na mijn vragen, wat verbaasd aan. “Mama, ik heb allemaal nieuwe vriendjes gemaakt. Ik was aan het denken in de klas. Ik ben in het midden gaan staan en ik heb goed gekeken met wie ik vriendjes wilde zijn, maar toen kwam Inge om te vragen of ik met haar wilde spelen. En dat was heel leuk. Ik hoop wel dat Pien snel weer beter is, want ik vind haar wel het liefste van allemaal.”