Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagZe was 14. Of was ze 15? In elk geval veel te jong om moeder te worden. Op die leeftijd schijn je als meisje op je vruchtbaarst te zijn. Dat heeft ze geweten.
Ze had net een vriendje. Hij zat een paar klassen hoger dan zij. Ze kon niet meer eten, zo verliefd was ze. Alsof er een knoop in haar mag zat. Al snel sloeg de vonk over. Hij viel als een blok voor dat knappe, vrolijke meisje.
Hij nam haar mee naar zijn huis. Samen brachten ze heel wat uren door. Met z’n tweetjes. Ze experimenteerden. De hormonen joegen door hun lijf. Twee tieners die met hun puberbrein geen grenzen kenden. Ze stonden geen seconde stil bij eventuele gevolgen. Toekomst? Later? Dat was iets voor oude mensen.
Het meisje kon zich de laatste keer dat ze ongesteld was niet herinneren. Toen ze met haar klas op excursie ging naar Artis, was ze zo moe, zo ontzettend moe. Op de terugweg in de bus lag ze te slapen. Bij thuiskomst was de tafel gezellig gedekt. Haar moeder had spaghetti gemaakt, haar lievelingskostje. Ze lustte een tweede bordje. En een derde ook wel.
De tijd verstreek. Ze voelde zich goed, behalve dat ze ’s avonds veel vroeger naar bed ging dan anders. Haar enorme eetlust bleef. Ze besteedde er geen aandacht aan. Toen haar broek niet meer dicht wilde en haar nieuwe bh te klein alweer te klein was geworden, dacht ze: ‘Ik moet echt minder snoepen.’
Een zacht stemmetje fluisterde in haar oor. Ze wilde dat het wegging, maar dat deed het stemmetje niet. Een gevoel van onheil bekroop haar. Ze werd onrustig. De spanning in haar lichaam bouwde zich op. Ze reageerde zich af op haar ouders. Haar vader en moeder bleven vol begrip. Onverklaarbaar gedrag, zo’n plotselinge explosie van boosheid, horen nou eenmaal bij de puberteit.
Het begon zelfs haar moeder op te vallen dat het meisje niet meer ongesteld werd. Weer was er dat stemmetje in haar hoofd, iets luider nu. Ze besefte dat ze mogelijk iets doms had gedaan. Ze kende haar vriendje nog niet zo lang. Al snel waren ze veel verder gegaan dan ze eigenlijk wilde. Hij had nooit iets gezegd over voorbehoedsmiddelen. In haar eentje, in het geheim, deed ze een zwangerschapstest.
Hoe zou dat voelen als je nog zo jong bent? Zou ze buikpijn hebben gehad? Zouden haar handen hebben getrild? Zou het überhaupt gelukt zijn om in zo’n potje te plassen?
Lang hoefde ze niet op haar uitslag te wachten. Binnen een minuut verschenen twee helderblauwe lijnen op haar test. De knoop in haar maag werd strakker getrokken. Deze keer niet van verliefdheid. Ze voelde zich diepongelukkig. Haar ouders waren aangeslagen. Steeds weer vroegen ze haar: ‘Hoe kon je nou zo dom zijn?’ en ‘Had je er dan echt niet over nagedacht?’ Vragen waar ze geen antwoord op wist.
Op school vond iedereen haar interessant, de jongens en de meiden. Maar op dit soort aandacht zat ze niet te wachten. Haar vriendje wilde ze niet meer zien. Door hem zat ze nu in de problemen, vond ze. Ze zag zichzelf al in de klas zitten volgend jaar, met een baby naast zich. Hoe zou dat gaan op haar vervolgopleiding? Ze moest nadenken over later. Maar ze kon alleen maar denken aan hoe ongelooflijk stom deze hele situatie was.
Haar buik groeide en het kindje ontwikkelde zich voorbeeldig. De ouders van het meisje en de jongen sloegen de handen ineen. Wat er ook zou gebeuren met hun kinderen, de baby mocht er niet onder lijden. De aanstaande opa’s en oma’s voerden lange gesprekken. Ze gingen zelfs op zaterdag bij elkaar klussen om de babykamers klaar te maken. In beide huizen één. Alles om het nieuwe leventje een goede start te geven.
Het meisje had regelmatig controles bij de verloskundige en een intakegesprek met de kraamzorg. Dat ze een speciaal geval was voelde niet prettig, maar bij deze mensen kon ze haar verhaal kwijt. Hier durfde ze te huilen. Ze accepteerde haar zwangerschap, maar ervan genieten lukte niet. Nog niet.
Misschien denk je nu aan je eigen kind. Ik hoop dat het mijn meiden bespaard blijft. En de jongens ook trouwens. Seks is mooi, maar je moet er wel aan toe zijn. Lichamelijk én geestelijk. Binnenkort moet ik er maar eens met ze over praten. En over voorbehoedsmiddelen. Want al leven pubers bij de dag, hun ouders mogen best aan de toekomst denken.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (14), Olivia (12), Joost (11) en Emmanuel (8)