Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagHet is zaterdagavond. We genieten van de rust, want de oudste twee zijn op kamp. Dan komt er een berichtje van Olivia binnen: “Ik heb een probleem.”
Olivia werd verwacht op haar werk, maar was het totaal vergeten. Tot grote ergernis van haar leidinggevende. Het begon allemaal zo veelbelovend. Olivia wilde graag een baantje, net als haar zus. Horeca, dát moest het worden. Ze had geluk, want het restaurant waar ze haar zinnen op had gezet, zat te springen om nieuwe afwassers. En doorgroeimogelijkheden waren er volop, had de manager gezegd.
De eerste werkdag meldt Olivia zich een kwartier voor aanvang van haar dienst bij het restaurant. Ver na bedtijd komt ze terug. Met verhalen over onaangeroerde salades die ze moest weggooien, hoe snel ze leerde werken met de afwasmachines en welke extra klusjes ze oppakte.
Op een avond belt de manager met een spoedvraag. Er is een afwasser uitgevallen, of Olivia wil invallen. Daar voelt madam niet veel voor. Job en ik praten op haar in. “Ze hebben je nodig, je moet ze nu niet laten zitten.” En: “Als ze zien wat je allemaal kunt, kom je eerder in de bediening terecht.” Want dat lijkt Olivia het einde! Weer thuis na haar dienst vertelt ze in geuren en kleuren dat ze die avond met applaus werd verwelkomd. Trots toont ze de waardebon, die ze als extraatje kreeg.
De maanden gaan voorbij en de sleur komt erin. Olivia klaagt over de kou op het plekje waar zij moet staan, sneakers die kleddernat worden en de eentonigheid van het werk. Lichtpuntje is die ene aardige serveerster die haar af en toe een colaatje brengt. De rest van het personeel bemoeit zich niet met afwassers.
En nu maakt ze, terwijl ze op lekker op kamp is met leeftijdsgenootjes, zich zorgen over haar boze werkgever. “Wat moet ik zeggen?” vraagt Olivia paniekerig, “Bellen,” adviseer ik, “en excuses aanbieden. Maar wel duidelijk maken dat je nu - hoe vervelend ook - niet kunt komen.”
Een paar dagen later zeg ik tegen Olivia dat ze nog wel naar de manager moet om persoonlijk sorry te zeggen. Want door haar slordigheid heeft ze haar werkgever met een probleem opgezadeld. Ze sputtert tegen: “Dat is niet nodig,” en “dat kan ik toch wel zeggen als ik de volgende keer moet werken?” Maar ik geef niet toe, waarop ze begint te huilen. “Mama, je snapt toch wel dat ik dat heel eng vind?” Tuurlijk snap ik dat, maar deze dingen horen er nou eenmaal bij.
Met lood in haar schoenen gaat Olivia die middag naar het restaurant. “Ach joh, dat was ik al bijna vergeten,” reageert de manager tot Olivia’s grote opluchting. “Maar zorg er wel voor dat het niet weer gebeurt, ok?!” Olivia krijgt een schouderklopje. Wat is het toch goed voor tieners om een baantje te hebben. Ze leren er zóveel van. En petje af voor al die werkgevers die onze wazige pubers aansturen en proberen wat bij te brengen.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (16), Olivia (14), Joost (13) en Emmanuel (10)