Heb je een vraag? Dan kun je die online stellen. Je ontvangt binnen twee werkdagen antwoord.
Liever een persoonlijk gesprek? Kijk dan bij Loes locaties voor het telefoonnummer of adres van Loes in jouw gemeente!
Stel je vraagEmmanuel is negen. Hij was de laatste in ons gezin die nog in Sinterklaas geloofde. Tot groot vermaak van de rest van het gezin. Een paar jaar lang hebben wij - z’n vader, moeder, broer en zussen - hem voor de gek gehouden. Het kinderbedrog reikte verder dan ons gezin. Zelfs ome Jan deed mee.
Vijf december. De aanloop ernaar toe is elk jaar weer feestelijk. We doen ons tegoed aan pepernoten, speculaas, marsepein, chocoladeletters, taaitaai en warme cacao met slagroom. Toen de kinderen kleiner waren, was het óók een intensieve tijd. Het proces van cadeautjes kopen begon vaak al in de herfst. Kleine cadeautjes voor in de schoen, grotere voor pakjesavond. De norm bij ons, ouders, lag hoog: het moest mooi, nuttig of leerzaam zijn. Liefst niet te duur en van redelijke kwaliteit.
De weken voorafgaand aan pakjesavond bouwde de spanning zich op. Telkens moesten we weer uitleggen waarom de kinderen niet zeven avonden per week hun schoen mochten zetten. Als december aanbrak, werd er wel eens van pure zenuwen in bed geplast. Job en ik werkten daar zelf ook wel aan mee met alle gekkigheid die we verzonnen. Want Sinterklaas liet briefjes achter voor de kinderen. En Piet maakte rommel in de kamer of snoepte lekkers uit de voorraadkast.
Toen onze oudste in groep vijf zat, hebben we op een gegeven moment maar verteld dat Sinterklaas niet echt bestond. In eerste instantie wilde ze ons niet eens geloven! Dochter twee had zelf al in de gaten dat er iets niet in de haak was. Voortdurend stelde ze kritische vragen. Ze rustte pas toen ze het eerlijke verhaal hoorde. Onze oudste zoon werd door zijn vriendjes bijgepraat over het bestaan van de Sint. En toen hadden we nog maar één ‘gelovige’ in huis. Met veel plezier denk ik terug aan die ene pakjesavond…
We schrijven vijf december, een paar jaar geleden. Ome Jan had bij ons gegeten en de volwassenen dronken nog een kopje koffie in de keuken. De kinderen keken in de woonkamer naar het Sinterklaasjournaal. Oom Jan had wel zin in een geintje en wij ook. Dus paste ik in mijn telefoon de naam van ‘Jan’ aan in ‘Sinterklaas’. En ik veranderde zijn profielfoto in een foto van de goedheiligman. Mijn telefoon legde ik in het zicht van Emmanuel. Ik rommelde zogenaamd wat in de keuken en Job sloop met een grote jutezak naar buiten. Ome Jan was even een blokje om. Toen mijn telefoon afging, vroeg ik: “Neem jij die even op, Em?” Hij keek naar het schermpje, waar het gezicht van Sinterklaas oplichtte.
Zenuwachtig, met een bibberend stemmetje, stond hij Sint Nicolaas te woord. De oudere kinderen herkenden de stem van hun oom en gniffelden achter hun hand, maar Emmanuel had niets in de gaten. Zelfs niet toen Sinterklaas een paar typische ome-Jan-grapjes maakte. Maar zeg nou zelf, als Sinterklaas zegt dat je de voordeur open moet doen en er staat een grote zak met cadeautjes, dan is het toch logisch dat je hem gelooft?
Het daaropvolgende jaar was onze Emmanuel helaas niet meer zo goedgelovig. Hij vond het raar dat er zoveel hulpsinterklazen actief waren. Van sommigen kon je duidelijk zien dat ze nep waren. En dat zijn beste vriend niet meer in Sinterklaas geloofde, hielp ook niet echt. Op zijn vraag hoe het nou precies zat, hebben we opgebiecht dat Sint niet bestaat. Dat alle cadeautjes gekocht werden door ons. Dat alle volwassenen het spelletje meespelen. Maar dat we verder supereerlijke ouders zijn en bijna nooit liegen. Echt waar!
Vijf december vieren we nog steeds, maar nu met surprises en gedichten. Dat scheelt me een boel gedoe en het is ook nog eens supergezellig. In de tijd die ik overhoud, kruip ik lekker naast mijn kinderen op de bank om alle herhalingen van het Sinterklaasjournaal te kijken. Met een grote bak chocoladepepernoten binnen handbereik.
Het gezin van MamaTien en Job telt vier kinderen: Loïs (15), Olivia (14), Joost (12) en Emmanuel (9).
